11 juni 2009 is voor de jazzscene een gitzwarte dag als de Finse geschoolde jazzpianist Jarmo Savolainen onverwachts overlijdt. Dit ongekend grote talent laat een prille nazaat achter die met haar zestien jaar al plannen heeft uitgestippeld om in de grote voetstappen van haar vader te treden. Als enig kind wordt Selma Savolainen door deze heftige omstandigheden gedwongen om haar jeugd vervroegd achter zich te laten. Vanuit de Sibelius academie in Helsinki zet ze haar studie aan het conservatorium in Parijs voort. Een muzikale zoektocht die haar met terugwerkende kracht steeds een stap dichter bij haar roots brengt.

Na vele omzwervingen belandt het fraaie debuut bijna een jaar na dereleasedatum ook hier in de brievenbus, om een onmiskenbare indruk achter te laten. Met de indringende blik van het vrouwelijke kindpersoon op de prachtige sobere albumhoes trekt het viertal op fascinerende wijze de aandacht naar zich toe. Een typerende blauwdruk voor de tracks die je steeds dieper de donkere jazzkant op sturen nadat ze door het verraderlijke luchtige openingsnummer juist andere verwachtingen oproepen.

Ondanks dat Rubicon Songs een overduidelijk eerbetoon aan haar vader is, besluit ze deze niet onder haar eigen naam uit te brengen. Selma Juudit Alessandra bestaat verder uit pianist Artturi Rönkä, contrabassist Joonas Tuuri en op drums Jesse Ojajärvi. Bevriende muzikanten die tevens de Sibelius academie achtergrond hebben, en zich na dat leerproces bij de zangeres aansluiten. Rubicon Songs brengt de magie van dit bijzondere kwartet in een negental songs samen, waarbij de basis bij de verfrissende eighties white souljazz klanken van het toegankelijke Rubicon Song titelstuk beginnen.

Al snel duikt Selma Savolainen de diepte in, waarbij ze door het meesterlijke jazztrio achtervolgd wordt. Als de zangeres in haar overvloed aan samplers en keyboard geluiden verdrinkt, werpt Jesse Ojajärvi met zijn felle slagwerk de trotserende reddingsboei toe, die later nadrukkelijk op dezelfde wijze het gelijkgezinde Miles Apart redt. Een indrukwekkende kennismaking welke een vervolg in avontuurlijke Freejazz krijgt. Agressieve basakkoorden en hard slagwerk wisselen elkaar in het zwaar donkere Spineless af, waarbij duidelijk is dat Selma Juudit Alessandra haar meest zwarte kant opzoekt en zelfs de grens van de Scandinavische darkmetal en tripgoth trotseert.

Die liefde voor de stevige rock komt ook in het symfonische einde van het mysterieuze Spring Song terug welke de woeste wouden laat ontwaken en waarbij het verse groen genadeloos het oude zeer verdrukt afstompt. Afstervende familietakken van de stamboom die nog zoveel wijsheid aan een jeugdige Selma Savolainen kunnen overdragen. Traag werkt ze zich door de Jean Sibelius compositie heen. Er wordt prachtig naar de invloedrijke leermeester gelinkt wiens naam in een adem met de Sibelius academie genoemd dient te worden. Zo karakteriseert ze de twee meest belangrijkste personen in haar muzikale ontwikkelingsproces in een enkele track.

Eighties postpunk en daaruit vergroeide dreampop vormen een omlijsting voor het folkloristische Spook Hour en het verduisteringsgordijn waarachter het sferische Metro tot bloei komt. Ze bladeren hierbij door de muzikale Finlandse geschiedenisboeken gebladerd waarbij de aandacht zich op het hoofdstuk over gruwelijke sages en in nachtmerries ontaarde legendes richt. Diezelfde innerlijke demonen schreeuwt ze vervolgens in het bevrijdende Request Song van zich af.

Dit voorproces is van noodzaak om in Stray tot bekoelde rust te komen, al blijft er in het filmische Back Here genoeg ruimte over om opnieuw door de spookachtige vocalen van Selma Savolainen dichtgemetseld te worden. Ze wijkt op Rubicon Songs van de klassieke basis van haar vader af. Juist die eigenzinnigheid en zelfontplooiing siert ze. Jarmo Savolainen kijkt waarschijnlijk van boven als overkoepelende hemelse kracht trots op zijn dochter neer.