Meer dan een mondje vol die titel die meteen al de grenzeloze ambitie toont van  de uit Ottawa afkomstige maar in de scène van Toronto opererende zangeres.  Vanuit Canada krijgen we  op gezette tijden wel wat werk voorgeschoteld van singersongwriters.  Wie een braaf meisje met gitaar dat door haar folky songboek bladert verwacht, komt bedrogen uit. Selina kan je op zijn minst een buitenbeetje noemen.

Op haar vierde langspeler laat producer Chris Stinger haar volledig vrij om haar creativiteit bot te vieren en dat resulteert in een hoogst merkwaardig werkstuk waarin spontane oprispingen met (te) veel  elektronica aangelengd worden. De vervormde bizarre zangpartijen doen bij momenten aan Björk denken terwijl de rauwe benadering naar PJ Harvey neigt.  Bizarre chaotische structuren overheersen  zoals in het lichtelijk gestoorde, bij momenten tegen de pijngrens aanleunende The Addicted .

Het is dan ook een verademing om tussen dit geforceerde kluwen een song als When The City Fell te ontwaren een van de helaas uiterst zeldzame meer ingetogen momenten. Dat dit fraaie nummer  nog eens door de elektronische mangelmolen gehaald wordt is dan weer representatief voor de aanpak van Selina Martin op dit verwarrende werkstuk.