Ze is één van de grote dames van de Belgische popmuziek intussen, Selah Sue. Maar toch was na zeven jaar, op een korte Bedroom-lockdown-ep na, toch ook zij aan een inhaalbeweging toe. En geef nu toe, met deze nieuwe derde van haar komt ze weer glansrijk langs de grote poort naar binnen.

Nog steeds is ze singersongwriter én dansvloerdiva ineen, maakt ze zoals steeds onverwacht mooie melodische, meerstijlige pop, soul, funk, r&b, jazz en meer, maar met nu vooral meer klemtoon op rap. Hiphop op z’n Selah Sue’s, het gaat haar wel heel goed af. Solo in opener Kingdom of verder met rappers TOBi, Damso en Mick Jenkins. Nu, bijna alles wat ze in haar mix bereidt blijft dansbaar en omdat dit dan bij haar ook nog zo perfect mogelijk moet klinken liet ze zich tijdens haar huisvlijt, samen met haar bandgenoot-partner, via lange-afstandsamenwerkingen assisteren door niet de allerminsten. Naast de guests bij de duetten, zijn het tal van gedegen vaklui uit de kring van Prince, Anderson.Paak, Pharrel, Kanye West en Lizzo.

Selah Sue oogde al altijd als het bevallig stralend blitsmeisje met het hooimijtkapsel, vol vrijheid, blijheid, maar binnenin huisden er toch behoorlijk wat kwalijke demonen en vooral weemoedigheid. Die teisterden de nochtans nuchtere dame met het gouden hart op de tong al jarenlang en houden haar breekbaar. Ouder wordend heeft ze er intussen wel geen taboes meer over, legt ze je desgevraagd uitvoerig haar ziel bloot, over haar migraine ooit en haar chronisch depressieve aard.

De nieuwe plaattitel werd overigens zo uit haar ‘Voice Dialogue’-therapie overgenomen. Persona, songs krijgen stem als aparte deeltjes van haar persoonlijkheid: Selah Sue, de introspectieve, melancholische, apathische, onzekere, assertieve, activistische, bezorgde, hedonistische, verzoenende, (zelf)kritische, scherpe, aandacht zoekende, verliefde… Een mens is verzameling van zijn personalities en enkel aanvaarding van elk ervan afzonderlijk leidt je uit de kwelling naar nieuwe evenwichten.

Zo is ‘Selah Sue-Sanne Putseys’ dus vrouw met meerdere gezichten. Zowel gedreven muzikante die alles met sfeer en charme inpakt als zorgzame mama van twee koters, zowel vrouw, liefdevol in de omgang als zelf altijd vol liefde zoekend. Maar ook vrouw, kattig, pissig tot bitcherig, zo vurig dat mogelijks de micro ervan wordt doorgeschreeuwd. Alle facetten zitten ergens verborgen in deze Persona. Dat ze er voor het brengen ervan met tomeloze energie tegenaan gaat, zal je hier dus straks gehoord hebben.

Een ongekend losbrandende Selah Sue in opener Kingdom. Elektronische wirwar, kraaiachtig gekrijs, eventjes een verfoeide lockdown assertief afsluiten, het leidt tot haar eerste sprankelend gevocoderde hiphop. Uitblazertje daaropvolgend Hurray, song met de criticus en de aandachtzoeker, over oordelen op sociale media, maar daar zelf ook wel bevestigd willen zijn, rustige jazzy samenzinger met de Nigeriaans-Canadese rapper TOBi, met terecht applaussampletje op het einde.
Sleutelnummer Try to Make Friends, een beat, geweldige bas en Selah Sue’s wanhopig gevecht om haar angsten te vriend te maken en de crash te vermijden. Het uptempo Pills. Selah Sue’s apathiesong of haar gevecht met de antidepressiva. Intussen wijdbekend verhaal dat ze haar zombiemakers uiteindelijk alle afzwoor om in de therapie over te schakelen naar psychedelica. De feestelijke sound van Pills is trouwens compleet tegengesteld aan de lome lyrics en haar depri-performance in haar dance-clip.

Wanted You to Know, hier met haar melancholische en onafhankelijke zelf, trap swingduet met in ‘t frans rappende Damso. There Comes a Day, kenmerkende Selah-Sue-soul met weer een hoofdrol voor haar energieke, emotionele sopraan en blazers.
De relaxte blues van All the Way Down, song vol pijn, de verzoener aan het woord, over veroordelen en gebrek aan empathie waar het toch nodig was, rustige ballad die onderlijnt hoe flexibel die soulstem van haar wel is en hoe emotioneel, als een perswee, die waar nodig in eenzelfde song kan uithalen. Prima uitgeleid door bas en drums.
Het zinnelijke Catch My Drift, opnieuw gepassioneerde soul zoals die enkel uit Selah Sue’s songwriterspen kan vloeien, met lieflijk blazerstunetje.
Soulballad Twice a Day, over angst en schaamte die plots kunnen overvallen, met passend droeve galmende pianonoten. De zwoele neo-soul-lovesong Celebrate, fraai samen met de Amerikaanse rapper Mick Jenkins. Het dreigend oplopende funkrocker Karma, stompend basgeluid en strijkers in de strofen, snerende gitaar in het refrein, Selah Sue’s bijtend fulminerende anti-Trump-song. Full of Life, enige song over hoop en moederliefde voor haar kids. Zo goed voor haar mental state, het kunnen overleven in een coconnetje.

Ook na dit derde album, blijft de legende hier dus overeind. Van de jonge gracieuze Belgische artieste waarover haar grootste genregenoot zich toendertijd ontfermde, die haar meteen een droomtoekomst toedichtte, nadat ie het soulzangeresje op haar podium gewoon muziek zag ademen, nadat ie overweldigd raakte door de vibes die ze zo verrassend natuurlijk uitstraalde. Niet verwonderlijk. De man zo laaiend over haar dat ze zelfs onmiddellijk in zijn voorprogramma kwam, die kleurrijke Prince, was ook zelf man van vele stijlen, had, net als de frele Selah Sue, evenveel Persona en demonen in z’n tengere lijf.