Nadat de uit Hamburg afkomstige Dirk Ritter de fabelachtige Dark Orange sprookjeswereld vaarwel zegt en zich op nieuwe muzikale wegen richt, is in 2014 de geboorte van de nachtmerrie dreampop van het zwaar psychedelische Seasurfer een feit. Met verschillende gastmuzikanten werkt hij aan een drietal donkere vintage darkwave albums, al is het vooral zangeres Apolonia die sinds Vampires steeds meer als boegbeeld naar voren geschoven wordt.

Des te verrassender is het dat Dirk Ritter in 2019 samen met de leadzangeres Elena Alice Fossi van de Italiaanse gothicband Kirlian Camera de studio induikt en onder diezelfde Seasurfer naam de single Blue Days uitbrengt. Dirk Ritter bewijst hiermee nogmaals dat Seasurfer een veredeld eenmansproject is, waarbij hij ook steeds vaker de rol van veelzijdig instrumentalist op zich neemt. Toch wordt er vervolgens met oudgediende Apolonia aan Zombies gewerkt. De vruchtbare samenwerking met Elena Alice Fossi heeft echter genoeg materiaal opgeleverd dat deze onder de The Dreampop Days noemer als bonusdisc wordt toegevoegd.

De verdrinkende Zombies moeraspop heeft overduidelijk zijn oorsprong in dromerige synthpop aftakkingen waaruit vervolgens de ijzige coldwave ontstaat. Deze subgroepering is in Duitsland nog steeds gigantisch populair en voldoet volledig aan de maatstaven van het aardedonkere Seasurfer. Ze voegen in Chemical Reaction euforische grimmige Eurohouse echo’s aan hun sound toe, maar door het onzekere toekomstbeeld is Zombies eenvoudig in de wanhopige angstcultuur te herplaatsen die ook in de jaren tachtig heerst.

De doodskreet in de indrukwekkende SOS single schept het beeld van een in brand staande aarde. De ideale deprimerende voedingsbodem waar vanuit de gitzwarte postpunk gemeenschap zich parasitair voortbeweegt. Een noodkreet die de mensheid bewust maakt dat de dagen gevuld met zonlicht geteld zijn en dat de duisternis regeert. We leven in een maatschappij welke door angst en isolatie gedomineerd wordt, en die zwartgallige Covid-19 vloek heeft ook bij Seasurfer zijn vernietigende sporen achtergelaten. Als een vrijwel onzichtbare stofdeeltje neemt de pandemie je in de indrukwekkende videoclip als gasheer door de nachtelijke straten van de steden mee om dood en verderf te zaaien.

Het sensuele boselfje Apolonia hijgt zich bijna mediterend door Too Wild heen. Verleidelijk zuigt ze je dieper het muzikale drijfzand in. De serene titeltrack Zombies rust herplaatst zich in de zielloze positie van de mensheid. Het gevoel is geheel afgestompt en als een leeg lichamelijk omhulsel probeer je te overleven. In deze waterval van emoties zoekt Apolonia bij geaarde baspartijen houvast om vervolgens in de draaikolk van ruisende Shoegazer noise weer kopje onder te duiken. De zelfverzekerde Drifting gothic rock, het romantische Secrets en de hitgevoelige Venusberg popsound vormen hierbij een uitzondering. Daar is het de zangeres die heerlijk stemvast en stabiel de songs naar zich toetrekt.

De aangename productieve The Dreampop Days studio ervaring met koele ijskoningin Elena Alice Fossi is absoluut van toevoegende waarde. Met volle overgave drukt ze op de fraaie sfeervolle Blue Days single haar stempel. Toch zit deze niet helemaal prettig in de mix. Vreemd genoeg lukt het de van 4AD bekende geluidsgoeroe John Fryer ook niet om in zijn versie dat evenwicht te herstellen. Zonde want de dichtgemetselde Zombies geluidsmuur is hier juist helemaal opengebroken waardoor er een rustgevende onaardse hemelse sound vrijkomt. Wel drukt hij op aangename wijze de bas naar de achtergrond en voegt een breed scala aan overdonderende beats toe. Het mysterie wat het zweverige herfstige Killing Tears of Joy omgeeft krijgt van hem een bliepjes explosie maar blijft ook aardig dicht bij het origineel.

De kracht zit hem dus toch echt in de rol van Elena Alice Fossi. Met haar ervarenheid wint ze het wel van de lieflijke engelenzang van Apolonia, en wikkelen de songs zich om haar heen. Ondanks dat ze zich klein en kwetsbaar opstelt blijft ze heerlijk dominant aanwezig. Het moet voor de Italiaanse zangeres een verademing zijn om eens niet in een slagveld van heavy Electric Body Music beats te opereren die zo kenmerkend zijn voor het Kirlian Camera geluid zijn. Een mooi gegeven dat dit materiaal niet weggestopt in de kast verdwijnt, daarvoor is het simpelweg veel te sterk. De yin en yang kant van Seasurfer wordt hier perfect gesymboliseerd.