Schaamteloos richt het uit Londen afkomstige energieke viertal van Sea Girls zich op een stabiele hoge blijvende hit chart positie. Met de toegankelijke rocksound verblijden ze de afgelopen vijf jaar het publiek al met een viertal EP’s waarvan het eerste wapenfeit Call Me Out zelfs een plek op het Open Up Your Head debuut opeist. Een plaat die verder met aanstekelijke overschreeuwende tracks opgevuld worden die hun oorsprong in het optimistische eighties postpunk geluid hebben.

Toch valt de oogst wat tegen. Het vele toeren zit de creativiteit behoorlijk in de weg. Vaak werken muzikanten in een veredelde hobbyruimte jarenlang aan hun eersteling om deze vervolgens aan een platenmaatschappij te venten. Sea Girls wordt echter al snel een veelgevraagde band die vanuit het podium rechtstreeks met de festivalgangers communiceert en via het grote Polydor als nieuwe veelbelovende hype vooruitgeschoven wordt. Een droompositie, die tevens de nodige druk op de jonge gasten legt.

Doordat meer dan de helft van de nummers al eerder als single is gepresenteerd, blijft er weinig om mee te overbluffen over. De troefkaarten liggen open en bloot uitgespeeld op tafel, zelfs een pokerface kan niet verhullen dat de verrassing er al een beetje vanaf is. Hiermee loopt Sea Girls het risico dat nieuwe passerende artiesten ze van alle kanten inhalen. Een pijnlijke constatering vooral omdat Open Up Your Head pas net in de verkoop schappen ligt.

Henry Camamile gooit het met zijn onzuivere jongensachtige zangpartijen vooral op het overbrengen van de emotie. Het uitgekiend gebruik maken van koortjes komt de volheid van het geluid ten goede, waaroverheen een veelvoud aan gitaren voor een stevig fundament zorgt. Het is een formule die zich in het merendeel van de tracks blijft herhalen, waardoor er eigenlijk geen uitschieters te noemen zijn.

Er is dan verder ook geen verkeerd woord over te zeggen, al ben je blij als daar een You Over Anyone pianoballad en het sterke Weight in Gold met een gelaagd samenspel tussen donkere bas en hemelse geluidscollages voor de afwisseling zorgen. Om dan met die hoofdpijn veroorzakende Moving On keyboardakkoorden af te sluiten begrijp ik niet, een onnodige misstap.

Ondanks dat de wereld op dit moment een ontplofbare inspiratiebron is, waarover zoveel te schrijven valt, houdt Sea Girls het met liefdesliedjes die nogal eenvoudig van opzet zijn behoorlijk vlak. Dat is tevens het gevaar dat je loopt als je een album grotendeels met oudere kant en klaar nummers vult die de afgelopen vijf jaar geschreven zijn, een magnetronmaaltijd welke alleen maar opgewarmd dient te worden. Het essentiële belang daarvan is hierdoor ver te zoeken.

Het zal Sea Girls verder een grote zorg zijn. Ze richten zich op het jonge poppubliek welke voorzichtig met licht verteerbare songs met een toegankelijk indie randje kennis maakt. Daarin zijn ze volledig geslaagd, al hoop je wel groei te horen. Sea Girls wil de volgende grote Britse popband worden, en daarvoor moet je wel concessies maken. Het risico dat je loopt als een grote maatschappij van de zijlijn toekijkt of hun centjes goed besteed worden. Daarin kunnen ze tevreden zijn, Sea Girls heeft alles in zich om tot de Big Next Thing uit te groeien.