Het blijft een mooi jongensboekverhaal, de ontzagwekkende Sea Girls droomstart. Dit Londense viertal ontmoet elkaar op de middelbare school, waar men voorzichtig die alternatieve popband basis legt. Er verschijnen een handvol verwachtingsvolle EP’s, waarna Sea Girls het succes met debuutplaat Open Up Your Head verzilverd. Een kleine twee jaar later verschijnt het gelijkwaardige Homesick.

De doodbloedende corona stilte en het langdurig van huis zijn, heeft zijn weerslag op de twijfelende onrust in het hoofd van tekstschrijver Hendrik Camamile. Homesick is het heimelijke verlangen naar de veilige thuishaven, de riskante met drugs overgoten stapnachten en bloedbroedervriendschappen. De opoffering, de hoteleenzaamheid. De keerzijde van het succes vreet aan het Sea Girls gezelschap. Is dit nou het beeld wat ze in 2015 voor ogen hadden? Is het onbevangen euforische roze wolk leventje uiteengespat in samengeraapte momenten, nog verder distantiërend van die gelukzalige jeugdherinneringen. Over het algemeen is een popgroep amper tegen deze dolgedraaide achtbaan aan veranderingen bestand. Ten onder gaande aan het getrek van platenmaatschappijen, gebrek aan coaching, toenemende werkdruk en solerende bandleden. Sea Girls ontsnapt hieraan door de dreigende aftakeling te delen. Of je nu wel of niet een liefhebber van hun sound bent, het dwingt weldegelijk respect af.

Als zeventienjarige ben je onsterfelijk, te jong om je zorgen te maken over toekomstige volwassenheidsproblematiek. Alles kan, alles is mogelijk, the sky is the limit. Het wakker schuddende Hometown ontkracht die verraderlijke onbevangen schijt aan de wereld houding. Sea Girls benut die predicerende voortrekkerspositie als waarschuwend voorbehoedsmiddel om hun publiek te bereiken. Noodzakelijk confronterend direct, de live fast die young attitude als schrijnend voorbeeld. Iedere generatie heeft zijn helden nodig, wegverbreders die voor jou het juiste pad uitstippelen. Het is een onderschattingsfout om deze tienerangsten en sluimerende pandemie effecten niet serieus te nemen. Al blijft het de vraag of Sea Girls de geschikte band is om deze pijn dragende overdosering aan goede bedoelingen uit te dragen. Ik val in ieder geval buiten die doelgroep, dus moet ik dat gegeven ook gewoon loslaten.

In boyband outfit poserend, verenigd Sea Girls het rebelse eighties grote gebaar. Sobere dromerige authentieke The Cure diepgang aan de emotioneel geladen The Killers indie postpunk van na de eeuwwisseling. Rory Young trakteert op rondgillende gitaarriffs en geeft een krachtexplosie aan het toch wel indrukwekkende Hometown. Elke realistische frontman heeft een gelijkwaardige veldspeler nodig, voedend, aangevend, aanvullend. Bij Sea Girls is dit ook zeker het geval en eist Rory Young die plek op. Sea Girls schittert in de meezingbare stadionkrakers, zoekt de intimiteit in de kleine zolderkamerliedjes of vereenzaamde Sleeping with You silent disco stampers. Vrij conservatief voorspelbaar allemaal. Van echt uitblinken is er voornamelijk sprake als ze stevige big beats elektronica aan het spannende uit de bocht springende Cute Guys toevoegen. Een uitgebalanceerd contrast, waarmee ze onwetende jonge fans voorzichtig richting de alternatieve muziekkeuzes op pushen. Missie geslaagd.