×

Recensie

Jazz

14 november 2016

Positie 24 Jaarlijst 2016

Schntzl

Schntzl

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: W.E.R.F.

Schntzl Schntzl Jazz 4 Schntzl – Schntzl Written in Music https://writteninmusic.com

Schntzl is het duo Hendrik Lasure (piano) en Casper Van De Velde (drums), die al van jongsaf aan samen muziek spelen maar pas sinds 2014 onder de SCHNTZL noemer opereren. Zij schrikken de wat klassiekere, traditionele jazz op en zoeken op weergaloze wijze nieuwe invalshoeken. Jong talent, dat klassiek, minimalisme en elektronica met elkaar combineert. Onder de leiding van Koen Gisen (Dans Dans, An Pierlé, Robbing Millions) namen ze een album op, waar fans van Nils Frahm, Keith Jarrett en Radiohead de duimen van kunnen likken.

Om een van de collega’s te parafraseren: het gaat echt veruit uitstekend met de Belgische jazz (zie ook: De Beren Gieren, Kabas,.. ). Er was Stuff, maar ook Schntzl komt aan de Grote Jazzpoort rammelen. Het duo heeft een specifieke klank die best nieuw is en ongekend terrein exploreert. But is it jazz? Niet direct, toch niet in de meest strikte zin. Jazz is slechts de grote vlag waaronder deze jonge bende opereert, waarbij zij even goed hun neus in hiphop, postrock, soundtracks en electronica steken. Dat levert een wondermooie sound op, die een zekere vorm van tijdloosheid in zich draagt.

De heren zoeken echt van alles op, wat ook blijkt uit de video’s die ze voor hun nummers maakten. Die variëren nogal qua situering en visuele stijl : een bos (Dame en Konijn), een balletzaal (Millenium), een café, strips (Gourmet), zwart-witte stills van jazzoptredens (Improvisation Of The Nation III) en een paar te gekke Aziatische wendingen (Sushi). En dat blijkt ook uit hun nieuw album, die op zijn best een enorme waaier aan muzikale mogelijkheden aan bod laat komen.

Het duo schippert tussen compositie en improvisatie, en dat maakt het album avontuurlijk, experimenteel en bovenal erg boeiend. En dat voor twee jonkies, die eigenlijk al een heel parcours erop hebben zitten. Dat blijkt onder meer uit het onuitgegeven Bamboo (check gerust hun herwerking van Bon Ivers’ The Wolves: Act I & III) evenals een erg knappe liveopname (waarop ze onder meer het Twin Peaks thema Falling naar hun hand zetten).

Op dit album zetten ze die spannende zoektocht verder. En ook al hernemen en hertimmeren ze wat ouder werk (Dame en Konijn en Vluchtigheid waren eerder al ruwere versies op Bamboo te horen, net zoals Improvisation Of The Nation die verder bouwt op een serie improvsessies)

Met hun album trachten ze een zekere onschuld te behouden, in het erg kwetsbare gebied tussen jazz en improv. Het duo won eerder al een reeks prijzen, waaronder STORM! voor jong en opkomend jazztalent. Die leverde hen een release op via het W.E.R.F. label en een Jazzlab tournee. Die zouden het duo moeten toestaan om een aardige doorstart te maken.

Opener Lindbergh is meteen al een vlucht uit de realiteit. We horen dromerige echo’s van de spacy wereld die Radiohead op Kid A creëerde, maar dan experimenteler qua groepsgeluid. Dame en Konijn dat erop volgt zoekt dan weer klassieker pianoterrein (Jarrett) op. Toch weet het duo die op te frissen met modernere, filmische geluiden. Tijdens Mosa worden we heel even herinnerd aan de melancholie van pakweg een Jan Swerts. Elders duikt ook de invloed van iemand als Wim Mertens op, bijvoorbeeld tijdens het repetitieve Vluchtigheid.

Toch weet het duo iets geheel eigens te doen, dat blijkt onder meer uit het erg rauwe, dik zes minuten durende Shangai. Ergens halfweg het album is er een organisch klinkend Genster, dat wat naar het minimalistische van Satie neigt en zo ons zonder concrete aanleiding direct bij de keel pakt. Het toont goed aan dat ondanks het instrumentele karakter dit duo grote emoties (Flow My Tears, een compositie van John Dowland) weet op te wekken.

Elders duikt er tijdens Doggy een experimentele hiphopfeel op, die haast klinkt als een werkschets voor de volgende Kendrick Lamar. Iets chaotischer gaat het er aan toe tijdens Biggy Pink. En dan hebt u stoten als The Big Silver Pepper en het erg knappe Océane Mille nog tegoed.

Schntzl. Onthoud die naam, want van die jongens gaan we sowieso nog erg interessante en spannende dingen horen. Dat ligt nu al vast. Beide heren studeren jazz, respectievelijk in Brussel en Antwerpen. Maar ze houden hun ogen en oren open voor alles wat ze op hun weg tegenkomen. U kan hen live aan het werk zien tijdens een heerlijke concertreeks die ze voor de boeg hebben en die hen onder meer op 15/12 langs de Rataplan brengt.



  1. Lindbergh
  2. Dame En Konijn
  3. Mosa
  4. Vluchtigheid
  5. Shanghai
  6. Genster
  7. Doggy
  8. He Sees Only Bird
  9. Flow My Tears
  10. Biggy Pink
  11. The Big Silver Pepper
  12. Océane Mille