Savoir Adore
The Love That Remains
Tot op heden kende u Savoir Adore misschien alleen van het nummer Dreamers. De single, uit 2012, werd meer dan drie miljoen keer geluisterd op YouTube en op Spotify zelfs iets meer dan vijf miljoen keer. Maar echt hele grote successen kende de band uit Brooklyn (New York) nog niet. Het zou echter goed kunnen dat het nieuwe album, waarop ze het behoorlijk anders hebben aangepakt, daar verandering in gaat brengen.
Want wat is er allemaal veranderd sinds hun laatste officiële album in 2013 (Our Nature)? Allereerst verliet in 2014 de vaste zanger Deidre Muro de band. Leider van de band, Paul Hammer, baalde daarvan. ‘Het was het einde van vriendschap en samenwerking, maar het gaf ons ook de kans om te doen in de muziek wat we allebei graag wilden.’ Hammer draaide het roer wat om. ‘Ik vond het dit keer noodzakelijk om te schrijven vanuit een erg persoonlijk perspectief.’
En waar gaat het album dan volgens hemzelf over? Hammer kwam er in Brazilië achter waar zijn nieuwe album over moest gaan. ‘Het idee van de liefde als een supernatuurlijk, fysiek iets was erg inspirerend en interessant voor mij. Het album gaat uiteindelijk over liefde, verlies en het onontkoombare van mindere herinneringen.’ Klopt dat? Ja, zeker. Eerste nummer Lovers Wake bijvoorbeeld gaat over het verhaal van iemand die probeert zijn droom te ontvluchten en een verslaving heeft over het maar blijven fantaseren over dingen die niet bestaan, zonder van die verslaving af te komen. Of het nummer Giants, de bekendste tot nu toe van dit album, gaat over het overstijgen van je fysieke zelf. Het laten vallen van je eigen onzekerheden en de ware kracht van je eigen identiteit te ondervinden. Maar ook andere nummers hebben dergelijke thema’s. Denk bijvoorbeeld aan het ontdekken van jezelf in Crowded Streets, avontuur in Other Worlds en de ‘donkere’ reflectie van jezelf in Savages.
Wat betreft de muziek klinkt het allemaal erg romantisch, soms een beetje sprookjesachtig. De vraag is alleen hoe origineel dergelijke muziek nog is. Niet dat je met niet-originele muziek niet scoren, maar het klinkt allemaal net even wat te herkenbaar. Opvallend is dat het ene nummer gezongen is door Paul Hammer, maar een ander weer door zangeressen Leah Hayes en Lauren Zettler. Het zorgt voor een behoorlijk verschil in de muziek. Hammer zing vrij hoog en doet denken aan een zanger als Nate Ruess (van Fun.), terwijl de vrouwen een stuk lager komen met hun stemmen. Dat de nummers in samenwerking werden gemaakt was voor Hammer belangrijk: ‘We willen experimenteren door te samenwerken.’
Ondanks dat het best aardig klinkt, zijn er ook wel wat minpuntjes te ontdekken. Neem bijvoorbeeld het nummer Devotion. Met het nummer op zich is helemaal niets mis. Er zit een lekker tempo in, het is energiek, dansbaar, noem maar op. Toch kun je je afvragen waarom de band zelf een geluid produceert waarbij het publiek zich verplicht zal voelen om te gaan klappen. Immers, als het publiek iets goed vindt, klapt het vanzelf wel. Daarvoor zou het eigenlijk geen ‘opdracht’ voor moeten krijgen. Een ander minpuntje is het slotnummer Night Song. Het is iets te melodramatisch ten opzichte van de rest van het album, er zit te veel afscheid in het nummer. Wellicht dat er ook mensen zijn die daarvan houden, maar waar de band aangeeft meer ambitieus te zijn dan ooit is het wellicht wat vreemd om meerdere malen de tekst ‘This is our last song’ te zingen.