Als je van smerige, fuzzy sixties punk houdt dan is Satan’s Satyr helemaal je band. Dit illustere trio uit West Virginia speelde vorig jaar al op het Roadburn festival en nu ligt er dan een debuutalbum van hen in de schappen. Het artwork is zeer cool en is helemaal in sixties cult biker stijl.

Muzikaal komt de band ergens uit tussen Venom, MC5, Warfare en Stooges. De productie is ultra smerig en vooral laag, zeer laag. Clays vocalen hebben het meest weg van Venom’s Cronos. Een soort van huilende, op acid trippende demon die alles er uit spuugt en kotst. De bas is een soort donderstok uit de hel. Dominant aanwezig en er helemaal op uit om je speakers aan gort te blazen. De gitaar klinkt als een vastlopende cirkelzaag en is overladen met fuzz. De versterkers hebben ze hoogstwaarschijnlijk onder gepist en kapot gesneden want alles piept, knarst, scheurt en het klinkt allemaal als een harde scheet.

Ja rockliefhebber, Satan’s Satyr is er niet op uit om zieltjes te winnen, maar om slachtoffers te maken met hun giftige aanvallen vol duivels gebrul. Maar vergis je niet, denk niet dat ze niet weten hoe zelfs in hun stijl een liedje pakkend kan klinken. Dan gooi je er namelijk een sixties orgeltje doorheen, zoals op het naar hen zelf genoemde Satan’s Satyr. Maar dat orgeltje ronkt ook lekker door in Bellydancers Delight (1. Vampire’s Night Orgy).

Geen muziek voor mensen de gevoelige oortjes of voor hen die van mooie producties en fijnzinnigheid houden. Nee, dit is hakken met de botte bijl, gedoemd eeuwig te verblijven in de cultcorner voor de fijnproevers van opruiende rock ’n roll.

Heeey Lucifer, Heeeeey Satan!!! I’m in!!