Another Me is veel meer dan het verwachte vervolg op het drie jaar eerder verschenen Little Black Book van de uit Los Angeles afkomstige singer-songwriter Sarah Walk. Staan daar nog de zwarte uitgescheurde pagina’s van haar turbulente lesbische liefdesleven centraal, nu uit de krachtige vrouw haar innerlijke frustraties, die gericht zijn op het eenzijdige mannenmaatschappij, waarin de vrouw een onderschikte rol vervuld. Speelt dit dan nog steeds in 2020, nadat men voor gelijkheid en emancipatie gevochten heeft, en het #MeToo vraagstuk de wereld wakker schudt? Jazeker, dit speelt nog steeds, juist sterker dan ooit.

Ondanks de felheid op haar debuut, overheersen daar toch wel de gevoelige liefdesnummers. De liefde blijft eenmaal een onuitputbare inspiratiebron, en zonder liefde is er ook geen ruimte voor haat en teleurstelling. Deze tegenstellingen zijn voor eeuwig aan elkaar verbonden. Nu de ongelijke kijk op de wereld bij Sarah Walk een gedempte kilheid oproept, kiest ze ervoor om de agressieve gitaar minder voor zich te laten spreken. Dit instrument is op Little Black Book nog uitermate geschikt om de boosheid schreeuwend tot uiting te laten komen. Elektronica en pianospel domineert op Another Me en roept veel sterker die wanhoop en verdriet op. Dat The Key met die gewaagde gitaaruithalen hierin het sleutelnummer vormt, is meer dan logisch, al staat deze iets wat misplaatst tussen de overige berustende tracks.

Another Me is niet een andere onbelichte kant van de zangeres, het is een volwassen brede kijk op het gelijkwaardigheidsproces en minder egocentrisch gericht. Met lichte sfeerinvullende symfonische elementen creëert ze een aardser geluid, welke afdwingt om gerichter naar de prachtig uitgevoerde composities te luisteren. Het is een voorzichtige benadering om de schuil gehouden verdrongen zon te verleiden om het duistere grijze wolkenveld te trotseren, en er een tintje kleur aan te voegen. In principe staan de donkere wolken gelijk aan de overheersende mannenwereld, en dat het weggestopte hemellichaam dan het symbool voor de onderdrukte vrouwelijkheid is.

Het is mooi om met deze veelbelovende artiest een heerlijke wandeling in haar melancholische uitgestippelde geluidslandschap te maken, waarbij ze op gepaste wijze de reisleidsterrol vervuld. De bekritiserende wijzende vinger is minder sterk op de voorgrond. De relativerende bewustwording zorgt voor neerslachtigheid in het wantrouwen en de gehardheid die de gemeenschap om te overleven aanneemt. Juist door die typerende breekbare vrouwenzang bewapend ze zich tegen de onaanvechtbare ongelijkheid die kenmerkend is voor de grimmige tijd waarin we leven.

Another Me is van een indrukwekkende milde schoonheid die juist haar kwaadheid camoufleert. Met gemak wordt je het muzikale gedeelte ingezogen, waardoor de boodschap wat verwaterd. Het is echter de uitgewerkte diepgang, die elke luisterbeurt aan kracht wint. Another Me moet je op je in laten werken, door je in eerste instantie enkel op de teksten dan wel de muziek te focussen. Hiermee levert Sarah Walk een meer dan waardige opvolger af, die nog meer op de emotie inspeelt dan het tevens geslaagde Little Black Book.