Als Arcade Fire in de herfst van 2004 de wereld met het memorabele The Funeral verrast, valt vooral die aangename mix tussen pop en folk op. Een belangrijke rol binnen het begeleidende strijkerscollectief is voor Sarah Neufeld weggelegd, die vanaf Neon Bible als volwaardig Arcade Fire bandlid genoemd wordt. Net als Will Butler benut ze de vrijgekomen pauzemomenten om zich met haar eigen muziekstukken bezig te houden.

Rond dezelfde periode dat het zwaardere Reflektor verschijnt ziet ook haar debuut Hello Brother het daglicht. De Duitse pianist Nils Frahm vervult de producer rol en geeft die klassieke geschooldheid van Sarah Neufeld net die avontuurlijke finesses mee waardoor haar persoonlijke identiteit gewaarborgd wordt. Inspiratie wordt er in de traditionele folkmuziek gezocht, waar ze net een eigen spannend experimenteel randje aan toevoegd.

In 2015 bundelt ze haar krachten om samen met de tevens van Arcade Fire afkomstige saxofonist Colin Stetson zich op Never Were the Way She Was te richten, het officiële vervolg op de soundtrack van de heftige waargebeurde terreurthriller Blue Caprice. Toch verlegt Sarah Neufeld pas overduidelijk haar grenzen in het loeizware The Ridge, waar ze dance en postpunk met haar engelzang en meesterlijke vioolpartijen samenvoegt.

Die vocalen op Detritus zijn sterk naar de achtergrond verdrongen waar ze de functie als aanvullend instrument op zich nemen. De oorsprong ligt eigenlijk al in 2015, als ze door choreografe Peggy Baker gevraagd wordt om muziek bij een uitvoering te componeren en deze live in een voorstelling ten gehore te brengen. Hieruit ontstaat het energieke The Top; het beginsel van Detritus. Die samenwerking vormt uiteindelijk het grondbeginsel voor de Who We Are In The Dark live belevenis, een modern dance spektakel met een belangrijke bijrol voor het vioolspel van Sarah Neufeld. Een andere grote podiumplek is voor de tevens van Arcade Fire afkomstige collega Jeremy Gara weggelegd. De drummer staat haar ook gedurende het hele Detritus proces bij om er subtiel verlichtende drones en ruimte vullende synths aan toe te voegen

Op Detritus staat voornamelijk het herfstseizoen centraal. Het natuurlijk proces waarbij organismes vergaan om in de grond een voedingsbodem voor micro-organismes te vormen en vervolgens weer opnieuw deel te in de eeuwigdurende wereld van flora en fauna deel te nemen. In de doortastende tracks volgen ze het verdriet van het afsterven door het opbloeiende nieuwe leven op, al gaat de meeste aandacht naar die eerste fase uit. Met deze gedachte in het achterhoofd is het geheel net wat beter te bevatten.

Het filmische Stories trapt op de aarde af, maar stijgt al snel naar de hemel door. Ook daarbij wordt er aan het vergaanbare van het bestaan gelinkt. Het valt direct op hoeveel aandacht ze aan het kristalheldere geluid besteden. Met haar betoverende stem legt Sarah Neufeld er een woordeloos feeërieke onderlaag onder, waarmee ze de luisteraar verleidt om haar dieper in deze eighties dreampop belevenis te volgen. De taal is hierbij tot de meerzeggende emoties vervangen die vanuit hart, longen en stembanden de innerlijke ziel overdragen.

Het onheilspellende donkere Tumble Down the Undecided vormt het Detritus hoogtepunt. De dreigende drumslagen van Jeremy Gara kondigen een vernietigende wervelwind van aardse elementen aan die stormachtig op het lieflijke spel van Sarah Neufeld toeslaan welke zich in de angstige wezens herplaatst die koortsig naar een schuilplaats op zoek gaan om zich tegen het overheersende natuurgeweld te verdedigen. Een oneerlijke strijd welke uiteindelijk door de dood wordt afgekocht. Op de achtergrond van het berustende Shed Your Dear Heart blijft het gevaar doorsudderen om uiteindelijk door de stilte overwonnen te worden. Het opbloeiende Detritus titelstuk is de voltooiing van de terugkerende cirkelvormige cyclus, welke weer perfect bij het startpunt Stories aansluit.