De uit Calgary, Canada afkomstige filosoof Sarah Davachi, is erg productief. Voor haar kost het weinig moeite om meer albums in een jaar uit te brengen. Na Let Night Come on Bells End the Day volgt een klein half jaar later in september Gave in Rest. De hoes doet wat denken aan het 4AD werk, en ook de sfeervolle invulling zou daar prima passen. Hier is echter voor het kleinere Ba Da Bing label gekozen. In het verleden werkte ze onder andere al samen met componisten Ariel Kalma en Arnold Dreyblatt en synthesizer pionier Don Buchla, maar tevens met de stevigere industrial minded artiesten Alessandro Cortini; bekend om zijn rol in Nine Inch Nails en Oren Ambarchi, die zijn bijdrage leverde op Black One van zwaargewicht Sunn O))). Gave In Rest is een vrij rustige, maar wel duistere instrumentale plaat geworden.

De zee van geluid, Auster genaamd, neemt je mee naar ongekende dieptes. Het resultaat is een collage van korte stukken klanken, waar telkens een pauze tussen valt. De afremming die hier uit volgt maakt het lastiger om er naar te luisteren. Een moeilijk te bevatten start. Of dit het geluid van het militaire vliegtuig is zou goed mogelijk kunnen zijn, geen prettig geheel om aan te horen. Vooral leuk voor de spotters onder ons. Het rustgevende Third Hour streelt wel het gehoor. Deze drone doet traditioneel aan, en nodigt tot zelfbewustwording als in een aangename meditatie uit. Ambient, maar dan zowat folky, alsof hier een bezoek aan de Schotse Hooglanden wordt gebracht. Dat dromerige vormt tevens de basis van Evensong, al zet zich hier een trieste ondertoon in. Het verlangen van Third Hour zet zich om in het besef in het eeuwige vast te zitten, en daardoor beangstigend dit Evensong meer. Treurend engelachtig gezang weerkaatst tegen geluidsmuren, gevangen in het voortdurende moment.

Matins pijnigt en steekt met hoge tonen, om vervolgens na het ruisende gezoem zich tot een sfeervolle soundscape te ontwikkelen. Hoe dicht schoonheid en afschuw bij elkaar kunnen staan. Het contrast leidt uiteindelijk tot een geslaagd tegendraads geheel, al is de weg daar naar toe zeker niet de eenvoudigste. Gloaming heeft wat weg van luidende klokken die je uitnodigen om de kerkdienst van een uitvaart bij te wonen. Gastvrij, maar de toon doet wat ongemakkelijk als een gedwongen uitnodiging aan. Een eindeloze orgelachtige uitademing tot de volledige wegsterfing. De opbouw van Gilded begint weer vanuit het niets, en blijft daar ook hangen. Zwevende muziek die uitnodigt tot het vangen en vast leggen van momenten. Al lijkt het alsof het als röntgenstralen overal dwars doorheen gaat. Waking heeft dat pastorale in de zuigende orgel. Hierdoor past het beter na Gloaming, de soundtrack voor bij de miskraam van een kleine onafhankelijke ongeboren film.

Gave In Rest is geen toegankelijke plaat. Wel lukt het Sarah Davachi om de aandacht volledig op te eisen, dan weer op een positieve manier, maar net zo vaak met het tegenover gestelde effect. Breekbaar, maar ook woest gebroken. Muziek die dwingt tot nadenken, dat zal de filosofische gedachte hierachter wel zijn geweest.