Al sinds 2003 gaat de man die veel mensen nog kennen als Terence Trent D’Arby door het leven als Sananda Maitreya.  Is het op het in dat jaar uitgebrachte album Terence Trent D’Arby’s – Sananda Maitreya’s. Wildcard nog een officieel samenspel tussen beide karakters, vanaf het daaropvolgende tweeluik Angels & Vampires uit 2007 eist Sananda Maitreya de artistieke en muzikale ‘hoofdrol’ op. Hoofdrol tussen aanhalingstekens want door Sananda’s bewust gemaakte keuzes voor zichzelf en daarbij behorende volledige vrijheid (zijn nieuwe albums zijn bijvoorbeeld alleen verkrijgbaar via zijn eigen website www.sanandamaitreya.com), speelt hij volledig ontspannen en ‘ZEN’, helaas nog maar  een bescheiden rol in de hedendaagse muziekscene.

Post-Millennium Rock, zo omschrijft Sananda zijn nieuwe muziekstijl. De songs zijn puur en puntig, vaak met minimale doch krachtige begeleiding, waarbij de nog altijd fantastische en unieke stem van Sananda de nummers draagt en voorziet van extra zeggingskracht.

In 2009 volgde het album Nigor Mortis – A Critical Mass, dat net als Angels & Vampires werd uitgebracht in een DVD-verpakking, hetgeen toch wel een leuke noviteit was. Ook dit album telde maar liefst 23 tracks. Echter door de geboden kwantiteit sneeuwde de zeker aanwezige kwaliteit op het album regelmatig onder. Een euvel dat zich soms herhaalt op het nieuwe album The Sphinx. 24 nummers lang trakteert Sananda de luisteraar wederom op een zeer divers pallet aan songstijlen. Toch is vooral de eerste helft van het album zeer sterk te noemen, met het pakkende The Ballad Of LeBron & Kobe, dat helemaal geen ballad is, het krachtige I Saw Her, dat qua inspiratie en overtuiging herinneringen oproept aan She Kissed Me, uit het T.T.D.-tijdperk, van het destijds zwaar onderschatte pronkstuk Terence Trent D’Arby’s Symphony Or Damn en het intens emotionele All The Way To Memphis, geschreven als reactie op van het plotselinge overlijden van een goede vriendin van Sananda. Met dit soort nummers toont Sananda overduidelijk aan dat er voor de liefhebbers van zijn stem en muziek nog genoeg te genieten valt. En passant snoert hij meteen de nog immer aanwezige criticasters de mond.

Ook het spannend opgebouwde Euphoria, het mooie If All I Do Is Cry en de bijzonder fraaie ballads I Never Know en She’s Sad (dat met name live veel indruk maakt) verraden de nog immer aanwezige klasse bij de man die de muziekwereld op mijn kop zette met het droomdebuut The Hardline According To Terence Trent D’Arby. Zoals ik al eerder aangaf zorgt het grote aantal nummers soms voor een disbalans wanneer het complete album van begin tot eind beluisterd wordt. Een aantal nummers klinkt iets te vrijblijvend en komt derhalve te luchtig en vluchtig voorbij, ondanks het feit dat ze soms tekstueel nog best grappig zijn (The Laughing Song, Christine – Part 2, King Of The Silver Medal, Eat My Thumb).

Per saldo is The Sphinx echter een zeer genietbaar album en tevens het bewijs dat Sananda zijn talent nog steeds regelmatig in fraaie songs weet te verpakken. In november gaat hij weer touren door Europa om zijn nieuwe album te promoten, wellicht kunnen we hem weer eens in Nederland bewonderen?