Samara Joy
Samara Joy
Waar in de popmuziek nog weleens krampachtig wordt gedaan over het opnemen en zingen van elkanders materiaal heeft het denken in zogenaamde ‘heilige huisjes’ in de jazzwereld nooit bestaan.
Het debuutalbum van de bekroonde 21-jarige zangeres Samara Joy is zo’n verzameling zogenaamde jazz standards. Dit onderstreept alleen maar waarom bijvoorbeeld een nummer als Summertime van George Gerschwin uit 1935 nog steeds wordt gezongen en op plaat wordt gezet. Deze nummers blijven belangrijk. Dit laatste is Joy zeker van mening.
Op het titelloze debuut van de New Yorkse komen haar idolen allemaal voorbij: Nat King Cole, Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan. Voor het opnemen van deze klassiekers is bewondering niet genoeg en is de eigen interpretatie van een jonge vrouw die met beide benen, gevoed door gospel, in de 21ste eeuw staat een must. Dat zij en passant twee jaar geleden de Sarah Vaughan International Jazz Vocal Competition won zal haar alleen maar zelfvertrouwen hebben gegeven waar dit album het resultaat van is.
Het nummer Jim, dat Sarah Vaughan al in 1955 (Lullaby of Birdland) op plaat zetten waarbij zij toentertijd werd begeleid door de fenomenale Clifford Brown op trompet, krijgt een mooie eigentijdse uitvoering. Het zijn juist de grote componisten als Dizzy Gillespie, Irving Berlin en Kurt Weill die hebben gezorgd dat sommige jazznummers een emotionele aantrekkingskracht hebben die het rationele brein omzeilt.
Aan muzikale virtuositeit en zoetgevooisde vocalen geen gebrek. Samara Joy laat zich bijstaan door een drietal geweldige muzikanten. De 30-jarige Italiaanse gitarist Pasqual Grasso zorgt op dit album samen met bassist Ari Roland voor de muzikale omlijsting van de klassiekers die worden geserveerd. De drumkit wordt bemand door niemand minder dan de 63-jarige Kenny Washington die samenwerkte met Konitz, Gillespie en tegenwoordig Idris Mohammed vervangt in de band van Ahmad Jamal.
Subtiel, zonder in clichématigheid te vervallen en nergens opdringerig waardoor loepzuivere vocale van Joy ruimschoots baan krijgen. Ondanks haar nog jeugdige elan klinkt haar stem behoorlijk mature en doet haar stem soms aan die van Martha Davis denken, alhoewel die dit combineerde door tegelijkertijd piano te spelen. Only A Moment Ago dat we kennen in de uitvoering van Dinah Washington wordt voorafgegaan door ‘The Touble With me is You’ zijn twee van de vele hoogtepunten op dit album. Door de ontegenzeggelijke vocale kwaliteiten van Joy is het met vertrouwen uitkijken naar een album waarin zij met dezelfde passie haar eigen materiaal etaleert.