Sam Fender
People Watching
Dat Sam Fender al groots uit zijn artistieke schelp aan het kruipen was weten we al van sedert zijn coming of age-plaat én hitsong Seventeen Going Under van 2021. Nu zoveel hitsingles later ziet deze sociaal rockende Britse singer-songwriter met zijn derde werkstuk, People Watching, de miljoenen volgelingen al aan zijn voeten liggen en de zalen waar hij komt zijn dus intussen lang op voorhand hopeloos uitverkocht.
Opvallend, ondanks zijn hartbrekende eerlijke verhalen of al zijn bijtende, immer authentieke boodschappen over de na de brexit nog triestere britse uithoeken is dit dus dan toch een man die met diepgaand, ernstig materiaal gemaakt lijkt voor de meest Brits mogelijke heartlandrock en de wild met hem meedeinende stadions.
Hij doet het allemaal met flair, met dat fors toch gouden stemgeluid van hem en met een gedreven weidse sound die het midden houdt tussen die van Bruce Springsteen, The War On Drugs en The Killers. Niet toevallig, de naam van die door hem bewonderde Bruce is er trouwens een die hem al vanaf dag één achtervolgt en de schurende Clarence Clemons-saxofoon hoor je ook al vanaf de openende titelsong. Ook de hoofdman van The War On Drugs, Adam Granduciel, zit om alles mooi te bevestigen zelfs als producer mee achter de knoppen. Gewoon onmogelijk om ook diens brede epiek vanaf noot één al niet te herkennen.
Fender’s songs zijn persoonlijke zoekende getuigenissen en het is daarbij dan wel de vraag in hoeverre hij met zijn huidige roem al aan zijn lang gedroomde geluk heeft mogen tippen. In 2022 moest hij er immers al even uit omdat al die ontwortelende ervaringen en torenhoge verwachtingen hem carrément dreigden te fnuiken.
De song TV Dinner is in dat verband in zijn droevige herinnering aan wat Amy Winehouse overkwam een regelrecht striemende vingerwijzing naar de toxische uitwassen van de muziekindustrie. Schitterend episch opgebouwd nummer overigens, met zwart zwevende piano, dreigende violen en verre trompet. Fender’s vocalen debiteren eerst haastig, magistraal zwelt dan zijn tenor mee aan met de dramatisch uitzwermende arrangementen. Een eigen muzikale kant van Sam Fender die op People Watching al eens op die andere manier komt opduiken.
Maar wees voorbereid, Sam Fender savoureer je dus desnoods tegelijk met het tekstblad erbij. Vanaf de groovy titelsong mag je zijn lyrics vooral ook heel letterlijk als ‘people watching’ zien, observeren als ware het zijn ontsnappingsroute. Zijn verhalen schreeuwen de desillusie uit van de onoverwinnelijkheid, samen met de depri-twijfel of deze wereld het sowieso waard kan zijn om van te dromen. Ook die stevige opener is een prachtcompositie vol herinneringen aan zijn jeugd, gekoppeld aan de dood van de persoon die er als een moeder voor hem was, helemaal tegen de achtergrond van een kreupel eiland in een onrustige tijd.
Vervolgens zoomt het gelaagde Chin Up in op de sociale misère van zovelen van zijn werkende klasse, zijn meest dierbaren incluis. Een ontroerend folky nummer dat gaandeweg afkoeling gaat zoeken in een bad van strijkers.
Ander hoogtepunt, over jeugdherinneringen die pijnigen als tinnitus, is het uitgestrekte Rein Me In, met op een mooie baslijn bijna folky meedansende pianotoetsen. Ook Nostalgia’s Lie is groots, sierlijk en weemoedig tegelijk, een troostend topnummer vol subtiliteit.
Het verfijnde Wild Long Lie is dan zes minuten lang raak getypeerde bedenkingen over Fender die zijn thuisbiotoop heeft verlaten en stilstaat bij ‘die tijd van het jaar waarin je verleden thuiskomt’. Akoestisch gedreven met statige The Cure-pianoakkoorden en weer die opduikende sax-sirenes.
Andere geweldige nummers zijn het swingend pompende anthem Arm’s Length en de politieke afbrander Crumbling Empire met andermaal in zijn somptueuze gitaren en synths de vibes verzameld van The Boss en The War On Drugs.
Little Bit Closer klinkt expansief en weelderig in zijn soundscape met zwervende gitaren en Fender die daarbinnen weer ontwapenend eerlijk is en ontroerend in de analyse van zijn ziel en de bredere maatschappelijke context.
Nog een topper met het hele Springsteen-instrumentarium in stelling, het louterende Something Heavy. Het vertrekt relaxt, maar het ontlaadt zijn opwinding en energie pas helemaal op het einde. Remember My Name is om af te ronden, een atypische finale song als een hemels oratorium voor orgel en blazers. Fender zoekt er, als soleert hij in de opera, zijn hoogste, waardigste registers op. Tenslotte richt hij zich in een pakkend eerbetoon tot familie en grootouders.
Sam Fender is een getalenteerde songwriter pur sang begiftigd met een pure rockstrot. Hij weet daarmee zijn catchy verhaal vast te leggen in zoveel schitterend gelaagde tableautjes vol innemende gitaarrifs, harmonicaatjes en blazers. People Watching bevestigt dat hij er na zijn persoonlijke dip dan toch weer helemaal staat. Een bevlogen mannetje om vanaf nu nooit meer te skippen. Straks passeert hij weer Rock Werchter 2025 bijvoorbeeld. Alleen al om te constateren of hij ook als headliner intussen die superlatieve vergelijkingen met de allergrootsten waardig doorstaat. Zijn ‘dancing in the dark’-periode is nu eenmaal verrassend vlug aan hem voorbijgegaan. Dit People Watching doet het beste verhopen.
