×

Recensie

Eigentijds

08 mei 2017

Saltland

A Common Truth

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Constellation Records

A Common Truth Saltland Eigentijds 4 Saltland – A Common Truth Written in Music https://writteninmusic.com

Rebecca Foon is een veel geziene cellist op projecten van het Canadese Constellation label. Zo is ze voornamelijk niet meer weg te denken bij de kamermuziek met wereldmuziek invloeden van Esmerine,  zo ook de geluidscollages en postrock van Set Fire To Flames. Beide projecten hebben leden van label-vlaggenschip Godspeed You Black Emperor! , maar op het Constellation label is deze vermelding inmiddels net zo overbodig als zeggen dat alle hulpdiensten aanwezig zijn na een ernstig auto-ongeluk. Het is misschien een wat wrange vergelijking, maar duidelijk toch? Saltland is Foons soloproject. Toch voelde eersteling I Thought It Was Us but It Was All of Us niet als een solodebuut, aangezien er wederom een blik vol gastmuzikanten werd opengetrokken. Het resultaat was een mix van postrock, triphop, dreampop en lo-fi geluidscollages: heel mooi, maar niet vooruitstrevend of bijzonder.

Deze opvolger voelt anders. Hij klinkt namelijk gelijk bij de eerste noten van de opener als een soloalbum, waar Foons zang en haar cello centraal staan. Beide elementen bewerkt ze met elektronica en effectpedalen, zeer bepalend voor de duistere, mistige sfeer die zo kenmerkend is voor A Common Truth. De muziek die zo ontstaat houdt ergens het midden tussen ambient, drones, kamermuziek/neoklassiek en psychedelische folk. Maar een echt stickertje valt er uiteindelijk niet op te plakken. Dat willen we graag hè, ergens een stickertje op plakken; het maakt alles voor de recensent wel zo makkelijk. Maar nee, zo makkelijk komen we er niet vanaf. Vooral omdat Rebbeca Foon met deze muziek meer vertrouwd op sfeer en emotie dan op gestructureerde muziek.  Zo klinkt opener To Allow Us All to Breathe zo tragisch dat ons goeie humeur abrupt verdwijnt. Daarentegen steekt het nijdige titelnummer menig ijselijk blackmetal epos naar de kroon.  Dit klinkt dan wel 100% als een solo-album, toch krijgt ze stiekem wat hulp en niet van de minsten: Nick Cave-bandlid Warren Ellis verzorgt viool, orgel en loop-pedalen, Jace Lasek van The Besnard Lakes doet productie, gitaar en synths en A Silver Mt. Zion muzikant Ian Ilavsky zingt op Light Of Mercy. Echter hebben deze muzikanten allen vooral een ondersteunde rol, zodat haar muziek nog dieper, meer gelaagd en vooral emotioneler klinkt.

“How did we get ourselfs here?”, zingt ze in het waarschuwende Light of Mercy. Waar? Nou, Rebecca Foon ziet dit zelf graag als een conceptalbum over klimaatverandering. Als medeoprichter van Pathway to Paris – een kunstenaars- en muzikantencollectief dat strijdt voor gewaarwording rond klimaatsverandering – vond ze het belangrijk deze boodschap ook in A Common Truth terug te vinden was . Tekstueel komen slechts flarden van deze intenties goed over, vooral omdat haar vocalen zo spookachtig klinken en lichtjes begraven liggen in de mix.  Zo kun je zeggen dat haar missie niet geslaagd is. Anderzijds is het bewonderenswaardig dat ze het de luisteraar niet opdringt. De geïnteresseerde doelgroep leest er toch wel over. Een boekje met lyrics was slim geweest om nieuwe zieltjes te winnen voor haar gedachtegoed. Misschien een gemiste kans?

Conclusie: Een donker, soms dreigend en dan weer tragisch album vol spannende sfeerschetsen van cello en zang.



  1. To Allow Us All To Breathe
  2. Under My Skin
  3. I Only Wish This For You
  4. Light Of Mercy
  5. Forward Eyes I
  6. Magnolia
  7. This Other Place
  8. A Common Truth
  9. Forward Eyes II