Saloli is het eenmansproject van Mary Sutton uit Portland, Oregon, welke hier met The Deep End haar eerste plaat uitbrengt. Een synthesizeralbum met een erg hoog New Age gehalte. Blijkbaar heeft ze haar muziek live te gehore gebracht in een sauna. Dit is goed voor te stellen. Het rustgevende geheel werkt effectief door op de geest. Ontspannen in een entourage waar Wellness centraal staat, komt het totaalbeeld schijnbaar het beste tot zijn recht. Gedragen wordend door het zoute water, starende naar de steriele, bijna serene prikkelarme omgeving, waar het lichtend wit de weerkaatsing van het zonlicht opvangt. Een met body en mind. Voor Saloli de ideale werkplek, ze kan het een stuk beroerder treffen, zullen we maar zeggen. Voegt The Deep End ook buiten deze locatie nog wat toe, of net zo vluchtig als de beïnvloedbare gedachtegang van deze spirituele bezoekers, veredelde liftmuzak die verder vrijwel functieloos is. Leuk om helemaal zen te zijn, met een hete mok Yogi thee die op je wacht?

Barcarolle is door het vervreemdende soundscape wat hier wordt gecreëerd net een tikkeltje te luidruchtig. Het gaat qua oorsprong wel helemaal terug naar de basis, al voelt het aan als zwevend voortbewegen in de Stille Oceaan, met onder je een wereld van gekleurde nieuwe wezens te ontdekken, waar je het bestaan niet van weet. Een kakofonie van onherkenbare geluiden, die zich dan weer vriendelijk, dan weer geheimzinnig je omgeven door onherkenbare kleuren tegenmoet zwemmen. Want dat is het eigenlijk. De muziek is een samenvoeging van waterverf, welke zich op een palet tot iets nieuws vermengt. De eerste tonen van Umbrellas zijn een heel stuk statischer, en meer jaren 80 synthpop gerelativeerd. De New Gold Dream die zich openbaart aan de horizon, welke nu nog gevormd wordt door rokerige, grijze fabrieken. Hoop en wanhoop. Zich beschermend tegen de zure regen met een paraplu in felle O’Neill achtige motieven. Revolver is dichte mist, verraad en crime passionel, zoete klanken die zich murwen in een dreigende deprimerende basis. De onmogelijke, verboden liefde.

Bij Hey Ahh overheerst het Miami Vice gevoel uit de tachtiger jaren. Eigenlijk staat het centraal voor alle nostalgische gevoelens die het oproept. De onschuldige kindertijd en de kennismaking met de vernietiging van De Amerikaanse Droom door het beeld dat op televisie geschetst wordt. Coke en Coca Cola. Het typerende emotionele geluid welke in de serie een romance aankondigt, met een bombastisch kathedraal vullende orgelsound. Ice World past het beste bij de winter. Breekbare klanken die zich staande houden tegen de barsten die zich in het spiegelende ijs vormen. Gemaakt voor het ballet, stervende zwanen die zich als kamikaze piloten tegen de bedrieglijke harde ondergrond te pletter vliegen. Anthem is de weer zwaarder aangezette hymne, de keyboard is grimmig, maar verder gaat het door in de lijn welke door startschot Barcarolle gegeven werd. Dit is de meer duistere variant.

Het groots en stemmige Nocturne wiegt zich voort op een bedje van warme klanken, terwijl de hardere tonen zich onrustig voortbewegen. De eenzaamheid van de nacht, als enige metgezel de maan in zijn bespiedende en wakende positie. Slapeloosheid heeft het dagdromen in Reverie tot gevolg. De synths dwingen je de strijd tegen innerlijke onrust te bevechten door de tempoversnelling van de toetsen, meer gejaagd dan op eerste gehoor merkbaar is. Lullaby, het einde van de tunnel. Het licht komt je tegenmoed. Een baby die bij de bevalling kennis maakt met het leven, of een stervende die dit juist afsluit met het licht welke hem begeleid naar de eeuwigheid. Rust en geborgenheid.

The Deep End is ook prima te luisteren in een minder zwetende warme omgeving dan de sauna. De essientie zal niet direct binnen komen, maar vergt meerdere luisterbeurten. In eerste instantie een wat eentonige ambient beleving. Pas later komt de diepgang meer boven drijven, daar is geen Dode Zee voor nodig. Toch gebeurd er over de hele linie te weinig om van een boeiende plaat te spreken.