×

Recensie

Pop

25 juni 2019

Sadgirl

Water

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Suicide Squeeze

Water Sadgirl Pop 3.5 Sadgirl – Water Written in Music https://writteninmusic.com

Misha Lindes is de zoon van Hal Lindes, een naam die weinigen bekend in de oren klinkt. Deze gitarist staat mede aan de beginfase van de grote doorbraak van Dire Straits. Na een prominente rol op Love Over Gold verdwijnt hij vervolgens van het toneel en richt hij zich op het maken van soundtracks. Inspiratie hiervoor ontstaat tijdens de opnames van Local Hero, waar hij Mark Knopfler beroepsmatig op ondersteunt. Zijn zoon heeft net als zijn vader ook voor het muzikale vak van gitarist gekozen. Na het publiek voorzichtig met aangename singles kennis te laten maken brengt hij nu als lid van het surftrio Sadgirl uit Los Angeles het eerste volwaardige album Water uit. Sadgirl bestaat verder uit bassist Dakota Peterson en drummer David Ruiz.

Sadgirl opent met het The Honeydrippers achtige The Ocean, een aangename ode aan de surfmuziek uit de periode dat de bikini het badpak als blikvanger op de zomerse stranden vervangt. Verkoeling zoekende akkoorden met een hoog rustgevend amusementswaarde om een inspannende dag mee te eindigen. Het tempo blijft vervolgens laag in het door kerkelijke pianoklanken gevormde Chlorine. De soulvolle blazers toevoeging is een voortreffelijke warmte creërende meerwaarde. Bij het ultra light swingende instrumentale Hazelnut Coffee halen ze een xylofoon uit de kast die er als in een espresso koffie er een klein beetje verfijning aan toe voegt. Het croonende Miss You is een ouderwetse tearjerker, welke prima op een bubblegum soundtrack van het tienersucces Grease past.

Met de slaggitaar rhythm-and-blues van Breakfast For 2, vertoeft Sadgirl zich op het denkbeeldige strand, omgeven door de kenmerkende palmbomen van LA. Het tokkelwerk dient als passerende geluidsgolven waarop de zang als standvastige surfer balanceert. Uiteraard is er een plek voor de retro ontstemde orgel, die dat identieke jaren vijftig gevoel oproept. Dit instrument vult ook de vrijgekomen ruimte bij de eerbiedige Little Queenie soul in, waar op de achtergrond de seventies funk verraad dat het een nieuwere track is. Met een vleugje aan psychedelica komt Muholland net wat avontuurlijker over. De coole beheersende bas en opzwepende drum zorgt voor net genoeg variatie, al had doe subtiliteit minder op de voorgrond mogen staan. Het risico om als saai betiteld te worden dringt wel steeds meer op.

Daar brengt de volgroeide Strange Love soul gelukkig genoeg verandering in. Sterker dan de overige nummers presenteert deze zich in de lijn van de jaren negentig Britpop. Door meer swing in de ritmische drums benadrukt de track nogmaals waarom deze stroming het jaren geleden zo goed deed. Het is net allemaal een stuk brutaler en nonchalanter, iets wat teveelop het overwegende veilige Water ontbreekt. Met de vrolijkheid van de jeukende Hawaii bloemenkrans kleurende Avalon heb ik minder. Om in slaap te vallen is blijkbaar geen wiegende hangmat nodig. Ook het afsluitende Water vult het zouttekort van de plaat niet aan. Er wordt te krampachtig geprobeerd om een zomerse Lennon compositie te produceren. Al met al is Water geen slechte plaat, maar hopelijk verbaast het aankomende zomerklimaat meer.



  1. The Ocean
  2. Chlorine
  3. Hazelnut Coffee
  4. Miss Me
  5. Breakfast For 2
  6. Little Queenie
  7. Muholland
  8. Strange Love
  9. Avalon
  10. Water