“Ouderwetse klasse” zo sloten we destijds de  recensie van Colorado Mornings af en dat geldt opnieuw voor dit nieuwe werkstuk. De uit Londen afkomstige singer-songwriter verkaste in 2006 naar ‘The Land Of Free’, sindsdien pendelt Rupert Wates tussen Boston en New York. Voor zijn oversteek resideerde hij enkele jaren in de Franse hoofdstad, vandaar de titel van zijn negende werkstuk The Lights Of Paris. De digipack en het bijhorende tekstboekje is overigens geïllustreerd met fraaie foto’s van de Lichtstad

Wates herleidt de instrumentatie tot de essentie zoal hij zelf zingt in The Balladeer; voor Wates volstaat dat ruimschoots. Eclatante akoestische fingerpicking  en warme expressieve zang in verhalend songwerk creëren een tijdloze troubadoursfolk in A song Of Your Own en Fields Of America. Dat prachtige epos is een refereert naar de geschiedenis van Wates’ nieuwe vaderland en het is niet alleen het stemtimbre dat sterk aan het betere werk van Gordon Lightfoot herinnert.

Naast de Lowden gitaar van Wates worden de dromerige, poëtisch getinte songs door een subtiel strijkersduo geflankeerd. In I Can’t Shut My Eyes drijven de viool van Adrianna Mateo en de cello van Brian Sanders het tempo even op, (One For The Living) One For The Road heeft eveneens iets sprankelends. Verstilde passages als Long Winter Is Coming ademen een pastorale sfeer uit die we ook in het oeuvre van Nick Drake aantreffen.

Met perfect uitgebalanceerde verhalen weet Rupert Wates de aandacht moeiteloos vast te houden de titeltrack die het licht uitdoet, is  daarvan het perfecte voorbeeld. Een folkparel die het genre en de middelmaat moeiteloos ontstijgen.