Er is geen artiest als Rufus Wainwright. Zijn muziek staat volledig op zichzelf. Theatraal as hell, pompeus, volledig over de top maar tegelijkertijd zo ontzettend vol in emotie en levenslust dat je er nooit genoeg van kunt krijgen.

Het succes is hem de laatste jaren, vooral in Europa, gelukkig tegemoet gekomen want zijn muziek heeft een lange tijd nodig gehad om van word to mouth naar een groter publiek door te groeien. Zijn gelijknamige debuut uit 1998, met arrangementen van Van Dyke Parks, knalde van pretenties bijna uit elkaar. Maar gelijk werd al duidelijk dat de in Canada geboren maar in New York wonende Wainwright een geweldig en origineel liedjesschrijver was.

Het album, dat door de aanwezigheid van een uitgebreid orkest een zeer dure aangelegenheid was geweest om op te nemen, viel in verkoop flink tegen en ook met het fraaie vervolg album Poses werden geen wereldschokkende aantallen weg gezet.

Pas met het verschijnen van Want 1 en Want 2 kwamen de uitverkochte zalen en een snel groeiende fanschare. Het tweeluik bleek een weerslag van zijn heftige leven van de jaren daarvoor waarbij drugs en drank hem bijna de kop hadden gekost. Ook de verwerking van de scheiding van zijn ouders, Kate McGarrigle en Loudon Wainwright III, op jonge leeftijd bleek een perfecte voedingsbodem. De Want albums konden gezien worden als een opus magnum. Alles wat Wainwright zo bijzonder maakt kwam op de albums samen.

Aan Rufus de uitdaging om die albums met een nieuw album te overtreffen. Met Release The Stars is hij daar wonderwel in geslaagd. Waar de Want albums van de ene muzikale invloed in de andere sprongen is het nieuwe album meer coherent te noemen. De songs klinken compacter zonder echter die buitenissige Wainwright touch te verliezen. Hij heeft echt geprobeerd zijn muziek te versimpelen en zijn voorspelde ‘popalbum’ te maken.

Maar ‘pop’ betekent bij Rufus nog altijd weelderige arrangementen (luister naar het geweldige Between My Legs) en vervreemdende, tegen barokke, structuren aanleunende songs als albumopener Did I Disappoint You.

De productie van het album, waarbij producer van de Want albums Marius de Vries en Pet Shop Boys’ Neil Tennant bij over Rufus schouder meekeken, is open en Rufus’ teksten zijn nu ook beter dan ooit te horen.

En waar hij eerder bij zijn optredens duidelijke statements niet schuwt klonk hij op zijn albums nog nooit zo politiek als in de eerste single Coming To A Town (I’m So Tired Of America).

Release The Stars is een album van een artiest die zich nadrukkelijk wil bewijzen en ook nu de grenzen van zijn muzikale mogelijkheden optimaal opzoekt. De luisteraar mag zich hiermee zwaar gelukkig prijzen.