Buitenlandse artiesten zijn dol op Nederland. Niet alleen vanwege de rossige buurt en het soepele drugsbeleid, ook het brede assortiment aan optreedbare concertzalen zijn geliefde locaties die erg aanspreken. Naast het wereldberoemde Metropole Orkest bezitten we tevens het jongere Amsterdam Sinfonietta, een strijkersensemble welke in het verleden al een geslaagde samenwerking met De Dijk aangaat. De licht melancholische tragiek in de slepende Rufus Wainwright songs smeken om zo’n theatrale aanpak. Niet zo verwonderlijk dus dat ze de krachten bundelen en samen op tournee gaan. Na de succesvolle vier jaar geleden afgesloten concertenreeks is het de opzet om 2022 met een prachtig aanbod aan landelijke optredens af te trappen. Helaas laat het huidige landelijke coronabeleid dit niet toe, wederom een domper voor de toch al zeer hard getroffen cultuursector.

Natuurlijk is het in eind november verschenen Rufus Wainwright & Amsterdam Sinfonietta Live bedoelt om als opwarmertje voor een tiental voorstellingen te functioneren. We verkeren nu in de zoveelste teleurstelling, en deze prachtige liveregistratie maakt duidelijk dat het pijnlijke gemis nog een tijdje voortduurt. Ook al ben je in het bezit van de mooiste soundinstallatie, het gevoel en de beleving is toch anders. Het overbekende Going To A Town ontbreekt, dus ze kiezen hoe dan ook niet voor de gemakkelijkste weg. Daarvoor in de plaats trakteert Rufus Wainwright de luisteraar op het gloednieuwe beeldende Argentina reisverslag en het strenge Latin dansbare Arachne. Genoeg ruimte dus om overige eigen composities als het swingjazz debuutplaatopener Foolish Love en het met Bijbelse verwijzingen in cocaïne grootheidswaan ondergedoopte Gay Messiah te laten schitteren.

Rufus Wainwright zet met het dood gecoverde How Deep Is The Ocean een aangename luie performance neer. Het arrangement van deze Irving Berlin klassieker blijft echter zeer dicht bij het originele jaren dertig familiare Disney musical sfeertje. De singer-songwriter ademt rust uit, en voelt zich gruwelijk op het gemak als hij de Nederlandse podia betreedt. Het loopt allemaal feilloos soepeltjes in elkaar over en nergens bespeur je dat hij hier van vijf afzonderlijke avondvullende programma’s gebruik maakt. Zijn hemels gezongen versie van het eeuwenoude Jean-Philippe Rameau barokwerkstuk Tristes Apprêts en de warme Hector Berlioz L’île Inconnue romantiek getuigen nogmaals van de veelzijdigheid en royale interesse die in dit grote talent schuilt.

Zijn tante Anna McGarrigle schrijft het opgewekte met Québécoise tongval gezongen (Frans met een Engels accent Excursion à Venise countryfolk stuk. Waarschijnlijk kan de New Yorkse zanger het in eenvoud gedragen Go Leave wel dromen. Zijn moeder Kate McGarrigle componeert dit prettige wiegelied als de zanger amper de wieg ontgroeid is. Doordat Rufus samen met zijn zus Martha al op jeugdige leeftijd mee op tournee gaan, bezitten deze waardige tracks zeker een emotionele lading. Zinnen als Go, leave, She’s better than me, Or at least she is stronger, She will make it last longer, That’s nice for you krijgen later een diepere betekenis en symboliseren met een treurend rouwrandje het slopende betrokken ziekteproces van zijn aan kanker overleden moeder. Als je dan als vocalist de mogelijkheid krijgt om dit zo memorabel vast te leggen, dan moet je die kans nooit laten liggen. Deze zwarte levenspagina kleurt nog donkerder als in dezelfde periode zielsgenoot Lhasa de Sela sterft. Het meer dan waardige sobere I’m Going In hoogtepunt laat een verstillende indruk achter. Kippenvel hoe de biografische woorden van haar naderende einde nog steeds zo in pijn en verdriet raken.

De grootste singer-songwriters die er op de wereld ooit rondliepen worden ook met een mooi eerbetoon geëerd. Rufus Wainwright levert in het verleden al twee songs voor de Leonard Cohen tribuut I’m Your Man af, namelijk Everybody Knows en Chelsea Hotel No. 2. Hier kiest hij voor de pracht van een met mystieke Oosterse klanken gearrangeerde Who By Fire. Ook het van Blue afkomstige Joni Mitchell prijsnummer All I Want is zonder de blikken en pannen percussie van een ongekende schoonheid, die nergens het iconische origineel aantast, maar zo eigen klinkt. Eigenlijk is het best wel vreemd dat een buitenlandse muzikant als de uit België afkomstige Jacques Brel in een ware liefdesverklaring onze hoofdstad Amsterdam zo mooi bezingt en de woorden jaren na zijn dood aan Rufus Wainwright uitleent. Het bewijst in ieder geval dat geen enkele smartlap aan dit meesterwerk kan tippen. Waardig een avond afsluiten, laat dat maar aan Rufus Wainwright over.