De broederschap bleek het voorbije jaar wat minder hecht dan werd verondersteld want twee leden pakten hun biezen om zich op hun solo carrières te richten. Dat waren niet de minste leden want Devon Allman en Mike Zito waren toch in hoge mate bepalend voor het geluid van de Royal Southern Brotherhood. De overgebleven leden gingen niet bij de pakken neerzitten en vonden in Tyrone Vaughan (het neefje van Stevie Ray) en Bart Walker twee nieuwe gitaristen. Een jaar na het geslaagde HeartSoulBlood is er nu Don’t Look Back.

Al direct bij het openingsnummer I Wanna Be Free is duidelijk dat er qua sound niets is veranderd. De swingende bluesrock voert nog altijd de boventoon en naarmate meer nummers volgen blijkt ook de muzikale variatie van de eerdere albums aanwezig. Groove staat nog fier in het vaandel getuige het funky nummer The Big Greasy terwijl Penzi bol staat van ritmische invloeden uit het Caribisch gebied. Door de gastoptredens van Jimmy Hall (saxofoon), Ivan Neville (piano), Max Abrahms (saxofoon) en Paul Armstong (trompet) waaiert het geluidspalet nog net zo breed uit als voorheen. Zo geeft de banjo in het titelnummer een speels country tintje aan de zuidelijke rock. Pure blues vinden we in Bayou Baby, een nummer dat zo uit de beginjaren van de delta blues had kunnen komen. Waar op de eerste twee albums ook sprake was van vocale afwisseling, naast Cyril Neville zongen ook Allman en Zito, is dat nu minder. Behoudens wat gast vocalen zingt Neville alle nummers, gelukkig doet hij dat heel behoorlijk. Het niveau van het materiaal is helaas wat minder constant. Naast sterke nummers als They Don’t Make ‘Em Like You No More is er ook een zoetsappig R&B nummer als Better Half en een saaie akoestische afsluiter Anchor Me.

Ondanks die twee missers is Don’t Look Back een geslaagd album dat liefhebbers van de eerste twee schijven zeker zal bekoren. De ritmesectie van drummer Yonrico Scott en bassist Charlie Wooton blijkt samen met Cyril Neville voldoende om de sound van de band intact te houden. Met Vaughan en Walker hebben ze vers bloed om de ingeslagen koers succesvol te vervolgen. Het is echter wel duidelijk dat de nieuwkomers compositorisch nog weinig in de melk te brokkelen hebben, want nergens horen we een lange solo of spetterend gitaarwerk. Beide heren houden zich keurig aan de conventies die de Royal Southern Brotherhood voorschrijft. Don’t Look Back is vooral dus een veilige voortzetting van de eerdere albums. Hopelijk durft men de volgende keer wat meer risico’s te nemen.