Rowwen Hèze
Voorwaartsch
Bijna vijfendertig jaar geleden alweer ontstond in het dorpje America Rowwen Hèze. Hoewel het debuut, het gelijknamige mini-album uit 1987, een van de mooiste liedjes van Rowwen Hèze bevat, het poëtische en kleine De Piel In Brand en ook de volgende twee albums nummers bevatten die tot op de dag van vandaag deel zijn van de setlist van de band, duurde het tot 1992 voor er een landelijke doorbraak kwam voor het zestal vrienden uit America en directe omgeving. Nederland zag de band spelen op Pinkpop en bij de Uitmarkt in Amsterdam: beide concerten werden op televisie uitgezonden. Hoewel niet iedereen die de Limburgstalige muziek van de band beluisterde de teksten mee kan zingen, kreeg de band veel bekendheid door de jaren met nummers als Bestel Mar, ‘t Roeie Klied, De Neus Umhoeg en Limburg (Kwestie Van Geduld). De muziek van Rowwen Hèze is niet te categoriseren. Van een melange van invloeden, americana en met name Tex-Mex, polka-muziek, Ierse folk, singer-songwriter, invloeden van Limburgse fanfaremuziek heeft de band een eigen geluid gemaakt. Hoor je hun muziek, dan is het onmiskenbaar Rowwen Hèze.
De band weet enerzijds uptempo swingende nummers neer te zetten waarmee ze makkelijk menigten tot feesten weten te brengen en anderzijds is het een kracht van de band te ontroeren met alledaagse schetsen in kleine liedjes. Waar Rowwen Hèze velen wellicht doet denken aan uitgelaten sferen bij jaarlijks terugkerende evenementen voor vrienden van een zeker biermerk, treedt de band ook op in theaters en weet ook daar hun muziek tot recht te laten komen. Een bijzondere ervaring waren de stilteconcerten in de Peel in 2011. Mensen gekleed tegen de regen, met hoofdtelefoons op, luisterend in stilte naar de band die speelde in de omgeving die een natuurlijke pijler vormt voor de muziek van de band. Al was het maar vanwege de oorsprong van de naam van de band. Die heeft de band ontleend aan een markante en legendarische figuur uit de Peel: Christiaan Hesen.
De band brengt in hun vijfendertigste levensjaar hun nieuwe langspeler uit met een titel waar energie uit spreekt. Dat was het gevoel dat de band overhield aan de samenwerking met producer Huub Reinders. Sterker, de titel is ontleend aan een mail van de producer die zich tot de band richtte met de aanhef “Mannen, Voorwaartsch!”. De samenwerking met Huub Reinders was niet het enige dat nieuw en inspirerend was voor de band. Dit album werd uitgebracht op het Modestus label van Guus Meeuwis. De eerder genoemde jaarlijkse evenementen waren de plek waar de basis gelegd werd voor meer samenwerking, niet alleen op het podium van dat evenement. Het uitbrengen van dit album op dat label is daar in elk geval een vrucht van.
Het nieuwe album laat een ronduit gedreven Rowwen Hèze horen. Opener en titelnummer Voorwaartsch komt gedreven en uptempo uit de startblokken. Heerlijk hoe de band hier ruimte geeft aan zowel de blaaspartijen, de accordeon en de gitaar: energiek en tegelijk sfeervol weet de band het nummer te laten klinken. Het album nodigt uit om via hoofdtelefoon te luisteren om zo ook te genieten van de subtiliteiten die het totale klankenpalet maken. Het prachtige contrabasspel van Wladimir Geel komt zo tot zijn recht net als de piano en de verschillende gitaarpartijen van Theo Joosten, die zijn meer dan alleen het onderliggend loopje. Martin Rongen is ook op dit album de drijvende kracht achter de drums en stuwt de band voorwaarts. De tekst handelt over het leven onderweg als band en kent ergens ook de zinsnede “Heer onder mien hoar, heer op zolder bin ik nog ni kloar” hetgeen zomaar kan betekenen dat de band hernieuwde energie heeft voor de komende jaren.
Casa Halleluja doet denken aan recente vakantiehits, qua swing en qua aanvangstempo, je kunt het je zo in het Frans of in het Spaans voorstellen. Het nummer gaat heerlijk over in het refrein en heeft ook dat typische Rowwen Hèze-gevoel. Hoewel het nummer start als beschrijving van het begin van een vakantie, bevat het een relativering van dagen die soms tegenzitten. Het geeft je de gedachte mee dat het niet moet laten zitten bij je aanvankelijke beleving. Herijk je beleving. Pluk de dag. Maar dan á la Rowwen Hèze. Ook hier weer een fraai arrangement van het nummer waarin de band volledig tot zijn recht komt, de trompet van Jack Haegens even zeer als het accordeon van Tren van Enckevort. Net als de twee minutengrens gepasseerd is, laat de band de hemel openbreken en sluit een koor aan op de achtergrond. Een nummer dat je voor de band inneemt.
Dat geldt evenzeer voor Gekapseisd. Het is Jack gelukt om tekst en muziek zo op elkaar af te stemmen dat de titel daadwerkelijk gezongen kan worden. Het past goed in de zanglijnen hoewel je dat in eerste instantie misschien niet zou verwachten. Het is een mooi klein nummer dat met aandachtig luisteren meer nog tot zijn recht komt. Fraaie gitaarlijnen van Theo Joosten, piano en accordeon van Tren, ingetogen blaaspartijen. Ook hier is er een koortje. Alle kenmerken van de band zijn er en tegelijk zit er heel veel ruimte in het nummer.
Mien Eige Manier neemt ons aan de hand van een aantal historische aankopen van Jack mee in de geschiedenis. Een versterker waarmee hij alleen maar kon scheuren, een kleurig shirt en tegenover die aankopen de ervaring van Jack, die leerde dat je eigen keuze vaak toch het beste bij je past. De weg die hem uiteindelijk bracht bij waar hij nu is. Muziek makend met de band, vanuit zijn eigen thuis. Een mooi uptempo nummer.
Elke Ierste Kier laat een andere kracht van de band horen: een ballad en dan nog wel in duetvorm. Tren op piano, Jack Haegens op bugel en de stem van Jack gekoppeld aan de stem van Merel Koman, die we kennen als Blackbird. Waar het liedje in eerste instantie bedoeld was voor Guus Meeuwis, kwam het uiteindelijk op het album van de mannen terecht. Een zeer fraai lied over je opnieuw openstellen voor liefde na een mislukte relatie. De combinatie van de twee stemmen is zeer geslaagd. De intuïtie van Tren om juist Merel te vragen dit nummer te zingen, was een juiste.
Dan zijn we nog maar bij het vijfde nummer van het album. Er zijn er in totaal dertien. En verdorie, het album heeft dus meer moois nog te bieden. Daarin is afwisseling troef. Zowel uptempo nummers als meer ingetogen nummers. En daarbij steeds in zorgvuldige arrangementen, bijzonder fraai opgebouwd en erg mooi uitgevoerd. Zonder de nummers alle uitvoerig te beschrijven en daarmee een voorschot te geven op beleving van het hele album, is een uitnodiging om het hele album zelf te beluisteren en dat met aandacht te doen, veel meer op de plaats. Ervaar het moment van Middag In Mei, onderga het einde van carnaval in de beleving van de band bij Vastenoavend Is Vurbeej en wees ontroerd bij Niks Zonder Ow, of wat dat nummer en ook het album juist ook bij jou aan beleving opwekken.
Met Voorwaartsch laat Rowwen Hèze horen dat de band nog lang niet klaar is. Wat heet! Hoewel de band steeds goed klonk op hun albums, is het geluid hier tegelijk voller en meer open dan op eerdere albums. Daarbij is de afwisseling in de nummers naar mijn beleving eveneens sterker dan ooit. En er staan pareltjes op het album. Die kunnen voor iedereen anders zijn. Het album laat vooral ook horen hoe americana klinkt als het uit het hart van de Peel komt. Station America en Zondag In ‘t Zuiden uit respectievelijk 1993 en 1995 behoren voor mijn beleving tot de hoogtepunten uit het oeuvre van de band. Voorwaartsch sluit daar naadloos op aan. Is misschien, na rijping, mooier nog. Voor de liefhebbers van de band, is dit een blinde aankoop. Sterker, die hebben het album al binnen. Misschien waren ze wel bij de goedbezochte albumpresentatie in Venlo waar de band een aantal van de nummers zeer gedreven bracht. Voor de mensen die nu toch wel eens meer willen leren kennen van de band uit het noorden van Limburg, is Voorwaartsch een mooie kennismaking. Nee, het is geen overzichtswerk van alle albums. Voorwaartsch is een album waar gerijptheid en frisheid hand in hand gaan en waar, als met een wandeling door de Peel, er volop te ontdekken is. Ga de luisterervaring maar aan. Voorwaartsch, dat staat.