Na het licht fantastische Voorwaartsch van twee jaar geleden is er daar weer een nieuwe van ‘t Nederlands-Limburgse Rowwen Hèze. Coronaproof en met meer tijd gemaakt. De groep van Jack Poels, bescheiden jongens zeker en vast, ziet zichzelf als bandje groot (ge)worden door gewoon klein te blijven. Dit mooie motto klinkt alvast door in hun plaattitel én openende titelsong. Onderaan Beginne is weten waar je vandaan komt en een aansporing om je naar boven te werken. Ze zingen zoals steeds in ‘t Limburgs en dat is ook voor Vlamingen zoals ik nog juist begrijpbaar.

De teksten zijn weer schoon en verfijnd opgesteld en de meeste liedjes klinken als vanouds gelaagd, energiek en opzwepend. Want ‘t is te weten, de band startte ooit als feestband en de folkies van Rowwen Hèze houden er ook nu nog erg van om in de dorpstenten overal te lande harten te veroveren. Maar Rowwen Hèze is vooral een heel professionele band met musici die een heel breed instrumentarium beheersen, met o.a. mooie rollen voor accordeon, piano, blazers, koortjes en een enkele keer ook een simpel fluitlijntje à la Triggerfinger.

Breed zijn ze daarmee ook in stijlen, veel up-tempo nummers, swingende folk, polka’s maar evengoed melancholieke ballades. Die laatste komen even charmant en warm binnen als een mijmerende Reinhard Mey in ‘t Nederlands. De jongens kijken bovendien ook ver buiten hun eigen landsgrenzen. Je hoort verschillende keren rootsy tex mex à la Los Lobos of Calexico. Al weten ze daar dan telkens weer een lekker Europese draai aan te geven. Het prachtige, Argentijns startende, Bruid op Bloete Veut dan weer -het echte koninginnenstuk van de plaat-, flegmatieke tangoklanken à la Piazzolla om dan verder door te vloeien met trompetjes, gitaar en een zigeunerviooltje. Héél goed gedaan!

Op een aangename manier weten ze je soms wel eens op ‘t verkeerde been te zetten. Ierst gedoan pakt je dan weer in zoals ook een Luka Bloom het zou doen. Ze zingen met liefde, zoals ze ‘t zelf zeggen, ‘over dieren en vreemde vogels’, die laatste, dat zijn de aandoenlijke typetjes waarvan iedere lokale gemeenschap er altijd zijn getal van heeft. Of soms zitten er ook filosofische lyrics in de mix met een stamper, zoals ‘t schitterende ‘t End van ‘t Touw.

Kortom, Rowwen Hèze heeft met deze hier een eigen heel sterke, evenwichtige seizoensplaat afgeleverd. Met songs die al in veel meer dan louter de dorpsfeesttent passen. Gelijk dus als je ‘t vraagt -we moeten ‘t aan Nederland doorspelen- verdienen deze mannen niet iets meer dan één enkel bescheiden plaatsje in de jaarlijkse ‘De Lage Landenlijst’? Hun onvolprezen De Peel In Brand, wel al van 1991? Als je ‘t Rowwen Hèze vraagt, die zeggen je: Onderaan Beginne. Maar goed, ook na deze sterk overtuigende laatste zijn en blijven we fan!