Rosie Lowe
YU
Het debuut van de Britse zangeres Rosie Lowe stond in 2016 vol met aanstekelijke UK Garage en dance, waarover ze haar relaxte R&B vocalen drapeerde. Met producties en instrumentatie van Dave Okumu (The Invisible) en Jack Latham (Jam City) zat het qua sound in ieder geval helemaal goed. Het was er ook de tijd voor, met artiesten als FKA Twigs en Kelela die destijds uit een zelfde vaatje tapten. Maar misschien juist daarom dat ze een beetje onder sneeuwde tussen de grotere namen, aangezien haar vorm van electronic R&B net ietsje meer poppy en minder experimenteel was dan haar concurrenten. Toch werd het eigenlijk zeer onterecht genegeerd, want qua kwaliteit deed Control er niet voor onder.
Opvolger YU (spreek uit: you) kent een valse start met Lifeline, dat warme synth-klanken koppelt aan afgrijselijke autotune vocalen en een heel hoopje onnodige effecten. De eerste gedachte is dan ook dat Lowe en wederom producer/multi-instrumentalist Okumu te ver zijn doorgeslagen in hypermoderne electro-r&B kitsch en de commerciële knieval. Gelukkig is daar gelijk The Way om het album een goeie richting in te duwen: funk, met de nadruk op keyboards, basgitaar en synthesizers en bovendien een catchy refreintje. Zo schrijf je een lekkere pophit, waar Lowes vocalen zelf krachtig en afwisselend genoeg klinken om te blijven boeien. Enkel de semi-intellectuele rap van Jay Electronica is er voor spek en bonen achteraan geplakt, zo voelt het. Dan kun je oh zo knap Karma Police, armageddon, Fela Kuti en De La Soul aan elkaar knopen in 1 rap, maar dat maakt het nog niet gelijk “diep”. Op dezelfde lekkere funky tour gaan we verder in Birdsong, waarvoor Lowe eventjes wat vrienden opbelt om in een achtergrondkoortje mee te zingen, wat de track een meer soul/gospel tintje geeft. In haar telefoonboek staan Jamie Liddel, Kwabs, Jamie Woon en Jordan Rakei die allemaal gezellig langs komen. Jazzy klinkt het in de naar Pharaoh Sanders vernoemde track Pharoah, dat ook klanken gebruikt van diens Memories of Edith Johnson. Dit keer kijkt Okumu in zijn telefoonboek en komt daar saxofonist Shabaka Hutchings en drummer Tom Skinner tegen, met wie hij al eerder samenwerkte. Vooral Hutchings sax klinkt wat te veel in elkaar gedrukt en bedolven onder productionele effecten en had wat prominenter in de mix mogen staan. Al met al is het nogmaals een lekkere funky track met hints van jazz en Lowes heerlijke vocalen.
Zo hebben we bij track 4 al het beste materiaal van dit album achter de rug. Hoe kan dat nou? De kwaliteit lag bij deze hattrick juist zo hoog? Maak 13 tracks van een dergelijk hoge kwaliteit en we hebben hier te maken met een regelrechte electronic r&b-funk-pop klassieker. Het mag niet zo zijn: Valium verzuipt in dezelfde effectenbrij en autotune als opener Lifeline (iets wat zich nog eens zou herhalen op Body//Blood) en Mango solliciteert naar slechtste lyric op een album dat het toch al niet moet hebben van zijn teksten: “Cause you look like you mango. And I’ve been looking for some fruit for my tree.” Zo slecht als deze 2 achtereenvolgende liedjes word het gelukkig nergens meer en de kwaliteit gaat omhoog naar “gewoon goed en genietbaar”, met wat kleine momentjes die de torenhoge kwaliteit van eerder weten te halen. Vooral de kale productie en de zwoele, Aaliyah-achtige sfeer van ITILY mag er wezen. Afsluitende pianoballad Apologise laat Rosie Loe op haar meest gevoelig en verrassend horen.
Als je met een iets minder kritisch oor luistert, kun je niet anders dan toegeven dat YU productioneel, instrumentaal en qua zang sterk in elkaar zit en het muzikale huwelijk van Lowe en Okumu blijkt wederom een ijzersterke te zijn. Het album kent veel sterke refreintjes en een eigenzinnige sfeer, met de nadruk op funk, electronic en R&B. In dat geval is deze recensie wellicht ook te negatief in toon. Maar na het ijzersterke begin hadden we stiekem op iets meer gehoopt…