Er bestaat al een gelijknamige formatie, de Amerikaanse altrock groep. Vanuit Frankrijk komt nu bluesrockband Rosedale aanzetten met zangeres Amandyn Roses en gitarist Charlie Fabert. Voor Fabert zijn eigen bluesband opzette werkte  hij lange tijd samen met Fred Chapelier. Die passeerde overigens in de studio om daar even tandem te rijden met zijn voormalige gitarist in Man I Don’t Want You Around, een uit de kluiten gewassen boogie die  Chapelier samen met Fabert en Roses componeerde.

Rosedale situeert zich in het segment van de ruige bluesrock maar de kruisbestuiving met elementen uit klassieke rock, de oorspronkelijke inspiratiebron van Fabert, leidt tot een melodieuze benadering die evenwel niet altijd even sterk uitpakt. Zangeres Amadyn ontmoette de gitarist tijdens een masterclass aan de muziekacademie van Nancy, ze deelt een gezamenlijke Led Zeppelin fascinatie en bewondert Maggie Bell, Etta James en Janis Joplin.

Vanaf het ritmische Bad News, dat lijkt weggelopen uit het  bluesy repertoire van Gary Moore troont ze ons aanvankelijk met haar hese stemtimbre à la Beth Hart mee. Halverwege krijgen we helaas een diepe inzinking met een rockend en profetisch getiteld Long Way To Go. In de wat onderkoelde funky stuff van Soul Possession, demonstreert Fabert even zijn technische vaardigheden. Roses doet hetzelfde in het traag slepende I Will Never Let You Go met ingehouden emotioneel geladen zang die ook Before You enigszins genietbaar maakt.

Na het broeierige niemendalletje Lost Soul komt Rosedale nog aandraven met het in een boogiejasje gehesen New Frontier dat helaas in lang aanslepend ronduit vervelend richtingloos experiment verzandt. Zou die titeltrack dan toch meer dan een indicatie inhouden?