Met haar catchy popdeuntjes en open uitstraling bezit Rose Gray twee belangrijke elementen om zich als de volgende grote belofte te ontplooien. Al op jeugdige leeftijd jaagt de Britse zangeres deze doelstelling na. Vanuit de Londense underground scene gaat het balletje zodanig aan het rollen dat Spice Girl Mel C de zangeres op haar vijftigste verjaardag uitnodigt. Niet zozeer als gast, maar voornamelijk om op te treden. Dan moet je in staat zijn om meer dan een handvol aan EP’s en singles te leveren. Met deze gedachte in haar achterhoofd klopt Rose Gray bij een aantal jonge danceproducers aan.

Zo werkte Pat Alvarez al eerder met Neil Tennant van Pet Shop Boys samen en maakte hij remixen voor clubtracks van Dua Lipa en Florence + The Machine. Ruim vertegenwoordigd op Louder, Please, legt hij daar een indrukwekkende basis neer welke aftrapt met Damn. Damn is ochtend aerobic hyperjungle met de nodige EDM invloeden om de kater verdringen, waarmee Rose Gray sensueel agressief een forse kopstoot uitdeelt. Ze maait keihard een ex neer, die haar gemakkelijk voor een ander verruilt. Zo ga je niet met vrouwen om en dit krachtige statement staat voor de toon van Louder, Please. Rose Gray laat niet met zich sollen en presenteert zich als een hedendaagse girlpower zangeres.

Just Two is ook van de hand van Pat Alvarez en ademt in alles het hitgevoelige voorwerk van Kylie Minogue uit. We vechten de strijd op de dansvloer uit, overbluffen elkaar met moves en laten ons door de beats leiden. Twee zielen op zoek naar vrijdagavond escapisme, zat de wereld maar zo eenvoudig in elkaar. Bij de hypnotiserende Hackney Wick deephouse trance levert hij de instrumentale basis aan. Dit herinnert Rose Gray aan de zorgeloze liefdevolle stapdagen in deze Londense wijk. Een feestende menigte die doorgaat totdat de zon weer opkomt. Dan laat een nummer zichzelf schrijven en hoef je er verder weinig aan toe te voegen.

Sur Back doet dat dus wel met prachtige strijkerspartijen en dit alter ego van Caroline Sans is ook degene met wie Rose Gray aan de uptempo acid-house van Wet & Wild werkt. Een doldwaas weekend in New York dat ze samen beleven en dus ook gezamenlijk dragen. Heerlijk dansen in de warmte van de regen. Ze heeft ook de eer om met het spacende Louder, Please titelstuk af te sluiten. Woorden zijn hierbij bijzaak en laten zich tot universele klanken vervormen. De kunst van het weglaten. De veelzijdige Zhone heeft al een verleden met de groten der aarde opgebouwd, in zijn curriculum vitae zijn namen als Kesha, Loreen, Kylie Minogue, Charli xcx maar ook Adam Lambert en Paris Hilton te vinden. Het bevrijdende Free zet zich tegen de gevestigde orde af en biedt Rose Gray de kans om te shinen.

Rob Milton gaat samen met Alex Metric aan de slag en gezamenlijk ontfermen zij zich over Tectonic. Een gedurfde zet, waarbij ze beiden iets inleveren om tot een gewenst resultaat te komen. In dit geval komt Alex Metric als winnaar uit de bus. Alex Metric heerst en voegt er de invloeden van zijn persoonlijke held William Orbit aan toe. Het is de opzet om er een Ray of Light achtige Madonna track van te maken. Daar slagen ze niet helemaal in, al komt het euforische verlangen dat Rose Gray wil oproepen wel goed uit de verf. Shawn Wasabi leeft zich op afgedankte retro elektronische prullaria uit en brengt Rose Gray bij Everything Changes (But I Won’t) terug naar die kernliefde voor de muziek. Vasthouden aan dat gevoel, terwijl de omgeving haastig vooruitsnelt. Voor haar leveren de drugs geen voldoening meer en ze zoekt het dichter bij het aardse.

De Ierse Sega Bodega is een alleskunner die zelf verschillende instrumenten bespeelt. Daardoor stralen zijn producties iets humaans uit en legt hij de nadruk op de ziel van een track. Party People bezit het onschuldige kinderlijke enthousiasme en is rijkelijk gevuld met zoete klanken. Sega Bodega laat Rose Gray haar meerdere zanglagen ontdekken en blijft zo dicht mogelijk bij dat pure belevingsgevoel. Angel of Satisfaction heeft een mondiale songfestival vibe. Vaughn Oliver werkt voor de afwisseling eens niet met zijn maatje Oliver Goldstein samen, maar laat zich door punkrock- en folk-gitarist Ryland Blackinton inspireren. De duistere ondertoon richt zich op jongere fantaserende meiden die zich tot prostitutie laten verleiden en zo hun toekomstdromen vergooien.

In het veelzijdige gevarieerde maar ook overgeproduceerde Louder, Please komt Rose Gray ondergesneeuwd over. De producers plaatsen zichzelf zo prominent op de voorgrond waardoor het aanvoelt dat juist Rose telkens weer een ondergeschikte rol als goede gastzangeres lijkt aan te nemen. Bij het opgefokte First dubstep jungle komt dit pijnlijk tot uiting. Omdat hier maar liefst drie man (Pat Alvarez, Frank Colucci en Joe Brown) zich met haar bemoeien en er allemaal hun territorium plasje bij doen, verdwijnt haar aandeel in het niets. Op zich geeft dit niet, omdat de succesgarantie zeker aanwezig is. Het is juist slim om eerst naam te maken en zo meer ruimte voor eigenheid te creëren. Misschien geeft het samen met Sam Homaee geschreven Switch dit wel het beste weer. Aanpassen en schakelen om dromen te verwezenlijken.