Rory Gallagher behoeft geen introductie. Wie zich ook maar enigszins verdiept in de blues, weet dat de Ierse gitarist zich de blues eigen had gemaakt en zeer nadrukkelijk zijn stempel op de blues wist te drukken. Tot op de dag van vandaag, blijft hij een voorbeeld, al is hij al geruime tijd niet meer onder ons. Zijn muzikale nalatenschap is in goede handen, zo weten we van de uitgaven van Check Shirt Wizzard en Blues. En dat blijkt ook het geval bij deze prachtige heruitgave van het solodebuut van Rory, gewoonweg Rory Gallagher, genoemd.

Het geluid is in deze nieuwe mix fenomenaal te noemen, beter ook dan de al niet misselijke versie van 2017, en, als je de nummers niet al kent, dan is dit een geweldige kennismaking met tracks die tekenend waren voor Rory na het uiteenvallen van Taste, de band die hij eerder in Cork vormde. Hier horen we Rory in zijn element met naast zich voor het eerst Gerry McAvoy op bas en Wilgar Campbell op drums en percussie. En met Vincent Crane van Atomic Rooster op piano. Het album destijds zelf geproduceerd door Rory met Eddie Offord als engineer gaf al aan hoe blij Rory was met zijn toekomst na de breuk. Ja, er staan nummers op die hij met Taste in gedachten heeft geschreven én, zoals Sinner Boy, met Taste live speelde, maar het album ademt, laat subtiliteiten horen en brengt Rory die vrijer lijkt te spelen dan met zijn eerdere band.

De ruige opener Laundromat is lang onderdeel van Rory’s setlist geweest en laat ook al een van zijn kenmerkende loopjes horen. Maar het is zeker niet alleen het ruige werk dat Rory hier omarmt. Just The Smile laat folk in zijn muziek doorklinken en het is mooi hoe de bas en percussie hier een contrast vormen met het spel van Rory. Hier geen raggende Rory maar subtiel spel en juist akoestisch. Zoals het al eerder genoemde overzichtswerk Blues laat horen, is dat ook iets dat Rory tot in de puntjes beheerste. En ja, I Fall Apart brengt ons zo’n parel uit de catalogus van Rory waarbij het alleen maar genieten is. Heerlijk subtiel ook weer de start van het nummer en duidelijk makend hoe Rory een nummer de vrije loop kon geven. De gitaar neemt je bij de hand en het enige dat je hoeft te doen is je over te geven aan de klanken van meester Gallagher. Het nummer ontspint zich echt heerlijk.

Ja, er zijn artiesten en groepen die in hun leven meer succes kenden, maar als het gaat om compositorisch talent, dan zijn er genoeg succesvolle artiesten die minder bedreven zijn in het schrijven van muziek maar met een succesvolle marketing hun resultaten boekten. Wave Myself Goodbye klinkt weer heel anders en meer rootsy, maar Rory brengt op dit album dan ook zijn invloeden, zijn muziek tot leven. Als je Rory kent en zijn debuut nog niet, is dit het moment om je collectie uit te brengen: je hoort gewoon hoe Rory hier bouwt aan zijn muziek. En dat is als liefhebber van zijn muziek én als je liefhebber bent van authentiek gespeelde blues zeer te genieten. Van de ruige opener tot aan Can’t Believe It’s True reizen we door de wereld van Rory die verre van eendimensionaal is. Rory

Zijn debuut brengt de verschillende kanten van Rory tot leven, laat hem horen in zijn experimenteerdrift, in zijn ontdekken, in het neerzetten van zijn eigenheid. Het is een album dat met recht Rory Gallagher heet: het brengt ons Rory Gallagher die zijn eigen stijl neerzet en die tevens een menu opdient dat niet zomaar navolgbaar bleek. Navolgen is één ding, maar de originaliteit van Rory evenaar je niet 1-2-3. Hoe technisch sterk je als gitarist ook kunt zijn, daarmee heb je nog niet zomaar dat ‘gewisse Etwas’, de X-factor of hoe je het ook noemen wilt. Rory brengt zijn eigenheid tot leven op dit album. En dan te bedenken dat hij dit album op zijn 23e uitbracht. Liefdevol heruitgegeven, tenminste in dubbelalbumvorm, maar ook als uiterst luxueuze boxset. Welke je ook kiest, naast het oorspronkelijke album vind je een mooie selectie aan alternate takes en live opnames. Wederom een mooi eerbetoon aan een van de grootste Ierse muzikale helden. Zeer fraaie heruitgave!