Op Kernel, Foreign Moons, de opvolger van debuut Elephant Love (2015) laat het broer-zusduo Ropoporose weten dat hun mix van kraut, indiepop, noise, math-rock en lo-fi nog steeds erg aantrekkelijk kan klinken. Romain (drums) en Pauline (vocals, guitars) brengen een eigen dwarse sound.

Wat is het duo jong: al is frontvrouw Pauline is nog maar net twintig, toch weerhoudt het Ropoporose er niet van om een prikkelend en bij vlagen best volwassen album te produceren. Het interessante aan deze band is dat ze niet direct op een welbepaalde stijl of genre echt vast te pinnen is, toch leveren ze net als op het debuut wél weer een heerlijke reeks catchy pop/rocksongs af. Ook al schopt het duo soms behoorlijk wild om zich heen, je voelt als luisteraar direct aan dat hun authenticiteit en oprechtheid onbezoedeld is.

Opener Horses bijvoorbeeld spat uit de boxen als een dromerige song die een mix is van Plastic Bertrand en het beste uit het postrockgenre. Veel energie en krachtig pompende melodieën horen we. Jonge, punkerige drift die hier een uitweg vindt. Heerlijke sturm-und-drang, zoals onder meer te horen is aan de distorted fuzzgitaren van Guizmo waarin we soms ook het manische van Joy Division menen te herkennen.

Opvolger Holy Birds is dan weer andere koek en vertrekt vanuit zomerse synths. Je voelt als luisteraar: hier is jong talent aan het werk waar we nog van gaan horen. Verder valt ook op hoezeer het groepsgeluid steunt op het gitaarwerk van Pauline. Dat het duo goed geluisterd heeft naar The Pixies is duidelijk, al zijn er ook andere invloeden (bv. het zoete, melodieuze van The Moldy Peaches of Magnetic Fields) op te merken. Een van de hoogtepunten is echter het hypnotiserende, bedwelmende None waarin het dromerige van Radiohead gekruist wordt met het minimalistische van iemand als Steve Reich. Ook Spouknit en het wat bizarre Barking In The Park behoren tot de uitschieters.

Bovendien hoor je dat het duo zich niet al te veel aantrekt van verwachtingen of conventies. Kortom: het duo doet vooral waar het zin in heeft en weet haar jeugdige onschuld te vertalen in vaak retestrakke maar soms ook erg nachtelijke songs (Moon, Transition).

Het album is een in drie jaar bij elkaar gepuzzeld geheel dat meer beheerd werd door producer Thomas Poli (die ook gitaar speelt bij Dominique A en Laetitia Shériff). Kernel, Foreign Moons is verre van perfect, maar laat volop horen dat we vast nog erg spannende dingen van dit duo gaan horen.