Het verlangen naar een liefdevolle toekomst wordt in de opkomende Indian Summer van 2018 al door de onschuldig ogende Marius Lauber uitgedragen die onder zijn alter ego Roosevelt zijn tweede soloplaat Young Romance lanceert. Geheel losgekoppeld van zijn Beat!Beat!Beat! boyband verleden brengt hij daadwerkelijk de jeugdige romantiek bij het publiek over, shoppend tussen dromerige jaren tachtig new wave.

Het is dan nog allemaal wat onwennig, maar hij loopt hiermee ruim op de meer bekendere commerciële artiesten voor die in 2020 steeds verder naar die kleurrijke abstracte Rubiks kubus periode teruggrijpen waardoor Roosevelt weer helemaal hip is. Het grote verschil is dat hij er niet letterlijk voor kiest om oude beats te recyclen, en zanglijnen aan te passen om bij die klassiekers in de buurt te komen. Maar laten we eerlijk zijn, die herkenbaarheid scoort natuurlijk ontiegelijk goed, en de bescheiden creativiteit van Roosevelt blijft daar wat bij achter.

Bijzonder dat deze bijna tegen het Venlo aangrenzende Vlierzen afkomstige Duitse muzikant niet naar de in die periode populaire Neue Deutsche Welle teruggrijpt, maar alles in werking stelt om juist zo internationaal mogelijk te klinken. Polydans is zoals de titel al aangeeft een stuk veelzijdiger, al blijft Marius Lauber een vreemde eend in de gedurfde avontuurlijke catalogus van het City Slang label.

De ingetogen nachtelijke sfeer vertaalt zich in de teksten, die daardoor bijna iets heimelijks duisters van verboden liefdeservaringen hebben. De scherpte zit in de futuristische synthesizers, gedreven door de harde ritmische motor welke hij als een ervaren Easy Way Out chauffeur aanstuurt. Krachtig worden de elektronische autowegen met meeliftende afdwingende gitaarakkoorden bereden. Jaren negentig robotfunk in het gelikte dansbare Strangers en de net wat eerder gedateerde Feels Right eightiesdisco zorgen voor de afwisseling.

Toch raakt Roosevelt mij pas vanaf het zware Montjuic. Gepassioneerde afstompende keyboards dringen dieper de ziel binnen om vervolgens in Forget als prille fladderende synthklanken het moedernest te verlaten. Een nieuw leven openbaart zich in herboren geluidsgolven die de muzikale lente aankondigen. De toon is vervolgens luchtiger en swingender. Een moeilijke bevalling die uiteindelijk toch genoeg levendigheid in het zonnige See You Again toevoegt. De klassieke Lovers synthpop is brutaal hitgevoelig en kan zowaar een potentiele single kandidaat kunnen voor een onbezorgde zwoele zomer zijn.

Roosevelt hunkert erna om het ultieme genot van verbondenheid met zijn publiek opnieuw te ervaren, See You Again! Het verlangen hierna vormt de grote leidraad in zijn werk. Persoonlijk ervaren hoe er op zijn clubhouse uitspattingen in Echoes gereageerd wordt. De emotie in zijn eenzame melancholische avondstad track Sign voelen en vooral getuige van de overgang van het geïsoleerde studiowerk naar die uiteindelijke concertbeleving zijn. Had ik bij Young Romance nog wat moeite om de dromerige belevingswereld van Roosevelt binnen te dringen, hier vind ik wel die gehoopte aansluiting.