Ronnie Baker Brooks
Times Have Changed
Deze Afro-Amerikaanse artiest laat op het openingsnummer Show Me gelijk horen waar hij de mosterd haalt: klassieke soul en (rhythm ’n) blues, met zo’n lekkere warme sound. Veteraan Steve Cropper –verantwoordelijk voor talloze soulklassiekers- tekent voor de lekkere ruig-cleane gitaarlijnen. Daarna gaat Brooks lekker los met afgemeten licks op z’n Gibson in Doing To Much. Het belooft al best wat en inderdaad, dit album –zijn eerste in tien jaar- moet wel een instant-klassieker zijn.
Soul en zwarte blues; de laatste jaren wordt weer het ene na het andere pareltje op ons gelaten. Rodney Dion Baker (50) komt uit Chicago en maakte als bassist in de band van z’n beroemde vader Lonnie Brooks (!) carrière, om later ook als gitarist op diens albums mee te spelen. Een muziekjournalist beschreef hem als een meer dan gemiddeld goede soulzanger, een goede bluesvertolker en een monsterachtig goede gitarist. Steve Jordan produceerde dit album.
De opnamen hebben kennelijk even geduurd. Soul- en blueszanger Bobby ‘Blue’ Bland –al in 2013 overleden- is ook nog te horen. Verder zijn dus Steve Cropper, vader Lonnie Brooks en soulzangeres Angie Stone te horen.
Qua stijl zit Brooks een beetje in de richting van Robert Cray, die ook volop soul door z’n blues mixt, of blues door z’n soul. Z’n gitaarspel herinnert ook aan wijlen BB King. Brooks durft iets meer buiten de lijntjes te kleuren.
In het mooie, maar sombere Times Have Changed laat hij zich van zijn maatschappijkritische zijde horen en gaat hij ook nog even rappend verder. Misschien wel het hoogtepunt. Van een goed potje funk is Brooks evenmin vies, getuige Long Story Short, terwijl Give Me Your Love (origineel van Curtis Mayfield) qua sound, sfeer en vooral instrumentatie sterk de soul en funk uit de jaren ’70 doet herleven. Ritmisch en muzikaal gezien is het ‘vintage’ klinkende Give The Baby Anything ook weer te gek. Old Love is bekend van Eric Clapton, dat de oude Engelse meestergitarist in de jaren ’80 schreef samen met de –toen jonge hond- Robert Cray. Brooks geeft er een fraaie draai aan, zonder te vervallen in loze krachtpatserij. When We was We is een passend, zij het een tikje zoetig afscheid.
Voor liefhebbers van soul, blues en funk op het scherpst van de snede is dit album smullen geblazen. Meer kan ik er niet van zeggen.