Leuk om weer eens wat te horen van Roald van Oosten, tot 2008 gezicht van het Amsterdamse Caesar. Voor en na het verscheiden van die band hield Van Oosten zich ook bezig met filmmuziek. In 2006 trok hij overigens ook nog even de aandacht met de band Ghost Trucker, een groep die ook leden van Kopna Kopna, Seesaw en Alamo Race Track in zich herbergde.

Oh Dark Hundred is een geslaagde soloplaat geworden, een album vol sfeerrijke pop met speelse en ruwe randjes. Het meest opvallende blijft Van Oostens indringende stemgeluid. Zijn hese, relatief hoge zang kan nog steeds extra emotie en spanning aan een song geven. Mede daardoor weet Oh Dark Hundred extra te boeien en dat terwijl er niet zo gemakkelijk echte hoogtepunten aan te wijzen zijn onder de twaalf songs.

‘Sing a song to beat the dark’, zingt Van Oosten in de indringende opener Snug. Hij sluit veertig minuten later af met het stevige Great New Town, een song die elektronica en akoestische gitaar mooi vervlecht. ‘Let me live the dark or let me leave the dark…’ horen we. Maar uiteindelijk is het: ‘There’s nothing like the night’.

Tussen die twee songs komt er genoeg sterk werk voorbij: A Different Light met zijn straffe drums en alomtegenwoordige piano is een mooi voorbeeld van het niet-alledaagse geluid van Van Oosten. We Hear People is kleurrijk, ontwapenend, beeldend en filmisch. Koortjes kleuren het toch al vrije, speelse Let’s Go Spacey en op het lichtelijk theatrale, opvallende Let The Right One In klinkt Van Oosten bijzonder intiem en dichtbij.

Tegenover het ietwat wankele You And Me Tree kun je het brutale Nothing Political plaatsen (‘Don’t give me that shit / Just keep your nose out of it’) maar over het algemeen moet Oh Dark Hundred het niet van de bravoure hebben. Daar is echter niets mis mee. De meeste songs op dit album komen door hun eigenzinnige popsferen toch wel goed over.