Als een hedendaagse minstreel combineert Jérôme Reuter mythische sages en legendes met een actuele kijk op de wereld. Hij zoekt hierbij de meest duistere kant van de melodieuze neofolk op, en confronteert daarbij ook de mensheid met de meest donkere kant van het leven. Tekstueel bevindt hij zich daarmee op de rand van de darkmetal, niet vreemd dus dat deze gelijkgezinde bloedbroeders van Behemoth, Harakiri For The Sky en Primordial hun medewerking aan The Lone Furrow verlenen.

De gemiddelde metalfan zal hooguit nieuwsgierig worden, maar behoort verder niet echt tot het potentiële publiek welke Rome wil bereiken. Ondanks de bijdrages van cultfiguren uit de scene blijft het een typische Rome plaat. Jérôme Reuter houdt zich aan die heldhaftige struikroversromantiek en middeleeuwse dramatiek vast. De melodielijn van On Albion’s Plain is van John Lennon’s Working Class Hero en ademt de sfeer van een traditionele arbeiderssong uit. Met het gesproken woord als voornamelijk wapen, trotseert hij de puinhopen van de barricades die de mensheid zelf gecreëerd hebben.

The Lone Furrow schets geen mooi toekomstbeeld van de aarde. De vernietiging is onbewust al eeuwen geleden in werking gesteld, en de definitieve ondergang laat niet lang meer op zich wachten. De beschaving is verplicht tot boetedoening, wat de nodige offers met zich meebrengt. Verhalend introduceert hij zichzelf in Masters of the Earth, waarbij de verziekende rol van fake news in Social Media en het herindelen van de geschiedenisfeiten de nieuwe waarheden worden.

Een verontrustende gedachtegang die hij in bekende citaten en de ideologie van Gustav Mahler, George Orwell, Johann Wolfgang Goethe en Friedrich Nietzsche een weerwoord geeft. Inspirerende grootheden uit de literatuur die net als de uitspraken van Nostradamus een voorspellende juiste kijk op de toekomst waarborgen. Op de achtergrond zijn ritmische donderslagen hoorbaar die aan het krachtige roeiritme van slagvaardige schepen herinneren die in het verre verleden de aanval op de vijand openen.

Nog steeds gebruikt hij zijn meertalige Luxemburgse thuisbasis om er een universele dimensie aan te koppelen. De afwisseling van Engels, Duits, Frans en nu zelfs Pools en Fins zorgt dat hij voor een breed publiek bereikbaar is. In het strijdbare Tyriat Sig Tyrias dranklied zijn de invloeden van The Dublin Sessions nog merkbaar, verder ligt het veel meer in het verlengde van Le Ceneri di Heliodoro.

De provocerende houding is wat in zijn scherpte afgevlakt. Hierdoor is de doordringende toon minder conflict gericht en lang niet zo hardzinnig, al vormt het dreigende Kali Yuga über Alles hier wel een uitzondering op. Het schemergebied tussen goed en kwaad vormt net als op zijn vorige werk het ethische grondbeginsel waar vanuit gedacht wordt. The Lone Furrow is een toegankelijke voortzetting van de visie van Jérôme Reuter, die stukken doordachter te werk gaat, en minder de opruiende grens opzoekt.