Het Britse Rolo Tomassi, dat ooit de wereld instormde met onvervalst rauwe mathcore, blinkt, intussen ook zoveel wijzer geworden in jaren, nog altijd even uit in originaliteit. Met dat nieuwe zelfverzekerde Where Myth Becomes Memory komt het dus straks zeker opnieuw aan een zegetocht toe. Met de twee voorafgaande Grievances en Time Will Die And Love Will Bury It vormt dit album het sluitstuk van een trilogie. Naast een terugkijken op een lockdown en het uitzien naar een nieuwe toekomst gaat het er over de diepe kwetsuren in een mensenleven en hoe daar na ups en downs uiteindelijk mee om te gaan.

<span;>Maar verder nog even over dat Rolo Tomassi dus… Onconventioneel als ze zijn gebleven krijg je ze ook nu weer gegarandeerd niet in een passend vakje gepropt. Laten we ‘t zo zeggen, vertrekken doen ze nog altijd van hun schitterende post-hardcore, maar ze breien er zo vlotjes, vanaf het aanvaardbare nog steeds nieuwe stukken aan, tot aan het ogenschijnlijk oncombineerbare. Nu gooien ze periodes van behoorlijke rust als Almost Always, met ingetogen zang en galmende gitaar, of verrassend zelfs totale oases van serene schoonheid als de ballad (!) Closer of Stumbling, met bijna een hoofdrol voor minimalistisch emotionele piano en elfenzang in hun amalgaam van schreeuwende zang en woedend gitaargeweld. Daarmee zijn ze meteen nog duidelijker geëvolueerd naar het echt volwassen songschrijverschap van opnieuw prachtig gelaagde, vloeiende composities. Het meest nog vinden ze daarmee aansluiting bij de progrock, waar tegenstellingen in abstract aandoende soundscapes, als licht tegenover donker, atmosferisch tegenover zwaar, zacht tegenover oorverdovend, nu eenmaal goed gedijen. Metallo’s vrees echter niet, dat oorspronkelijke doldrieste van hen hoor je echt nog meer dan genoeg, zoals in het extreme Cloaked, nog des te meer in het overrompelende Labyrinthe, in het venijnig dissonante Prescience of in het machtige Drip, waar alles kolkt van de losgeslagen growls, geselende gitaren en fabuleus gevarieerde drums. Als vulkanen die ook bij een Converge, Meshuggah of recenter een Employed To Serve zo meedogenloos gloeiend overstromen!

Ook Mutual Ruin is een topper, het moet zich op één enkele persevererend puntige noot op gang trekken tot alles door de wild om zich heen slaande intensiteit regelrecht de chaos ingesleurd wordt. Serene reflecties van frontvrouw Eva Korman en drums tikkend als een holgeslagen metronoom trachten zacht toch het Philip Glass-pianootje weer te introduceren en die song landt dan inderdaad ook gewoon zachtjes in lieve neo-klassieke toetsen.

Nog zo’n water en vuur-song is To Resist Forgetting, waarbinnen zich geen ongemakkelijke, neen integendeel, een juist geslaagde omhelzing van verzengende en verspringende technische metal met bijna croonende poppy prog zomaar natuurlijk voor je oren voltrekt. Om finaal met The End Of Eternity, behoudens een enkele eruptie van razernij, met weer dromerig pianowerk en dezelfde gelatenheid te eindigen als waarmee het album ook begonnen was.

Zeker interessant feit nog in verband met de making-of van deze hoogst boeiende plaat van Rolo Tomassi. De instrumenten speelden deze keer helemaal afzonderlijk in Groot-Brittanië, terwijl de schreeuwende of juist heel zoetgevooisde gezangen weerklonken over de plas, in de VS waar Eva Korman intussen al twee jaar resideert. Net zoals de harmonie waarmee deze afstandsbrug is gelegd, zo luistert ook deze hele compromisloze plaat weg. Geleidelijk ontdek je immers de toch authentieke, elegante symbiose van z’n verschillende uitersten. Even wennen en doorbijten dus wel, maar Rolo Tomassi blijft sowieso o zo cool. Wat een mooi weerzien.