2018 was het jaar waarin het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever een grote piek beleefde. Het debuutalbum Hope Downs loste de verwachtingen gewekt door de eerste ep’s helemaal in en de band trok de wereld over. Opvolger Sideways To New Italy consolideerde de faam van de band. De plaat kwam echter uit in het voorjaar van 2020. Australië zou een bijzonder lange corona-lockdown beleven en de leden van Rolling Blackouts Coastal Fever waren lange tijd vooral gedoemd thuis te blijven.

Endless Rooms is dan ook de veelzeggende titel van deze derde langspeler van het vijftal. De titel kan echter ook zeker verwijzen naar het ruime huis in landelijk Victoria waar de band in december 2020 opnam. De groep voegde een aantal gitaarpedalen toe aan het instrumentarium en gaf keyboard/synth/orgel een grotere rol. Zodoende klinkt Endless Rooms regelmatig minder puntig; het geluid kent meer textuur en de band lijkt voorzichtig nieuwe wegen te willen verkennen.

Na een opvallend, kort synthesizer/ritmebox-intro wordt er afgetrapt met Tidal River, de pakkende meerstemmige single met oog voor de ecologische problemen van Australië. Hierna krijgt de plaat een eerste echte optater met het begin van – eveneens single – The Way It Shatters, een typische, herkenbare en pittige track vol fijne gitaren.

De band neemt wat vaker dan voorheen gas terug en dan komen soms onbewust landgenoten The Go-Betweens even in gedachten, zoals bij Caught Low. Andere tragere songs zijn Dive Deep (‘I dive deep for your love’), dat opvalt door vurig, slepend gitaarwerk en het milde Open up Your Window, dat al uitgedoofd is voordat de song bezit van je heeft kunnen nemen. De titelsong van de plaat is zweefpop met een wolkige toetsenpartij. De teksten zijn minder zweverig: ‘Through endless rooms we walk / Masters of smallest talk… Through endless rooms we walk / Just trying to find somewhere to lay down’.

Rolling Blackouts Coastal Fever is geen band waarvan je uit de losse pols een handvol klassieke songs opdreunt. De kracht van de band zit hem vooral in de drive, het samenspel, de even krachtige als opzwepende gitaarpatronen en het dwarse poppy karakter van de muziek. Vanishing Dots is exemplarisch: boven het vingervlugge gitaarwerk legt de band weer zo’n kenmerkende ruimtelijke zanglijn neer, met soms een geheel eigen frasering. Saw You at the Eastern Beach is vergelijkbaar, al lijkt hier wel een donkere dosis teleurstelling en ontnuchtering door de zang te waaien. Bounce of the Bottom heeft de allure van oudere hoogtepunten: pakkend, warm en voorzien van die subtiele Blackouts drive en dynamiek.

Het kwintet keert zoals gezegd echter lang niet altijd terug naar het beproefde geluid. Die andere single, My Echo, is grofkorreliger en kent meer ruimte voor instrumentale passages. Prima track. Blue Eye Lake opent met een opvallend ‘filter house’ intro om vervolgens open te barsten met fraaie vocalen. Ook hier laat de groep een sterke indruk achter.

Zonder over hun klassieke eerste platen heen te gaan weet de band wederom een bijzonder smakelijk album neer te leggen. Een album dat zowel ruimte geeft aan realiteitszin en bezorgdheid als aan optimisme en zonnige energie. Rolling Blackouts Coastal Fever blijft dan ook een groep om te koesteren.