De tijd dat we spraken over te oude rockers ligt al een tijdje achter ons. Zelfs nu velen dik in de 70 raken. Nou ja, zolang ze goede of interessante platen maken of nog steeds imponeren op het podium, natuurlijk. Mooiste voorbeeld in deze is en blijft oud Led Zeppelin zanger Robert Plant, die zichzelf steeds weer muzikaal opnieuw uitvindt en daarvoor nooit de gemakzuchtige muzikale weg zoekt. En daarbij immer imponeert.

Roger Daltrey, nog steeds zanger van The Who ondanks het feit dat de band onderweg bassist John Entwhistle en drummer Keith Moon verloor, heeft een andere weg gekozen. Natuurlijk was het muzikaal genie Pete Townshend die The Who die goddelijke songs gaf en Daltrey die deze songs de eeuwigheid in zong. En met zijn ongeëvenaarde oerbrullen de rock nieuwe dimensies gaf. Ook op zijn solo albums bleef hij dicht bij de pop en rock, maar immer met meer soul gezongen dan we vaak doorhadden.

Het allereerste dat opvalt bij het beluisteren van zijn nieuwe solo album As Long As I Have You: Ongelooflijk dat zijn stem na jaren optimale krachtmetingen nog steeds zo overweldigend klinkt. Prachtig gerijpt, zonder aan kracht in te boeten. Daltrey wilde met zijn nieuwe album een ode brengen aan de soul en rhythm & blues die hem als zanger gevormd heeft en die ook de muzikale basis voor The Who en zeker van Who voorloper The High Numbers was.

Dat As Long As I Have You een prominent klinkend album is, komt omdat Daltrey nog steeds vol overtuiging zingt en zeker ook omdat producer Dave Eringa, die Daltrey eerder produceerde in samenwerking met Wilko Johnson op Going Back Home (en ook Manic Street Preachers tot epische properties opduwt) helemaal snapt wat Daltrey wilde en daar de exact juiste sound bij wist te vinden.

Wat een fijn uitgebalanceerd geluid hebben de songs, van lekker vol in de steviger songs tot puur en sober in de ballads. Geen bullshit opsmuk maar songs met het hart door geweldige muzikanten gespeeld en met blazers en geweldige soulfulle achtergrondzang vervolmaakt. Geen wonder dat Townshend Daltrey pushte het album af te maken toen Daltrey het halverwege even niet meer zag zitten. En gelijk ook zijn hulp op gitaar aanbood. Hij hoorde in alles het potentieel. Zulke vrienden kun je altijd gebruiken!

Handenvol geweldige interpretaties van songs van Joe Tex, Garnet Mimms tot aan The Five Keys naast een sterke versie van Nick Cave’s Into My Arms, een song die hij helemaal naar zichzelf toe weet te trekken. Ook het van Dusty Springfield bekende Where Is A Woman To Go, verwerkt tot Where Is A Man To Go, pakt hij grandioos op, alsof het ooit voor hem zelf geschreven was. Fraai ook hoe hij de Stevie Wonder song You Haven’t Done Nothing in een wat vertraagde versie oppakt en de vroege Parliament track Get In Out Of The Rain (hier als Get On Out Of The Rain) moeiteloos van funk naar rock doortrekt.

As Long As I Have You is een verrassend sterk album, vol versies van songs die het woord cover laat verbleken. Luister toch ook eens hoe hij een klassieker als Out Of Sight, Out Of Mind naar zich toe trekt. Dit is hoe je zo’n song interpreteert: met volle overgave. Ook de twee zelfgeschreven songs imponeren: Het voor zijn dochter Rose geschreven Certified Rose is een onvervalste soulkraker. En hoe mooi is ook albumafsluiter Always Heading Home zeg! Wat een emoties komen er in Daltrey’s stem voorbij en hoe subtiel is het arrangement. Alsof het de laatste song is die hij ooit op zal nemen gooit hij zijn volledige hart er nog eenmaal erin.