Als de Europese wereld zich in de jaren tachtig steeds meer in rouwend zwart hult, en elk land een opleving met een eigen variant op de new wave heeft, geeft het Portugese Madredeus hier hun specifieke draai aan. Het begrip fado is in zijn beginselen tot de dood en de uiteindelijke lotsbestemming terug te voeren. Trieste klaagzang die hierdoor zeer dicht tegen de deprimerende postpunk aanleunt. En waarbij de traditionele begeleiding er een sterk folklore omlijsting aan hangt waardoor het beeldend muzikale schilderij een prachtig goud randje krijgt. Rodrigo Leão voegt met subtiele keyboardklanken hier de driedimensionale diepgang aan toe.

Na drie albums verlaat hij de succesvolle band om voor zijn solo projecten steeds vaker van kwaliteiten van typische Westerse artiesten gebruik te maken, waarbij de nadruk op de ontroerende slepende zang ligt. Niet vreemd dus dat vocalisten als de fragiel klinkende Stuart A. Staples van Tindersticks, de volop geprezen Neil Hannon van The Divine Comedy en de doorrookte stem van Portisheads Beth Gibbons hun steentje aan de indrukwekkende traktatie van prachtige verstillende platen bijdragen. Verhalenvertellers die een indrukwekkend evenwicht tussen de voornamelijk klassieke instrumentale werkstukken verzorgen.

Ondertussen verbreedt hij zijn blik en ontwikkelt Rodrigo Leão zich tot een hoog gewaardeerde soundtrack componist, en ontvangt hij voor het politieke The Butler een ASCAP award. Een film die vanwege het aan Black Lives Matter te koppelen thematiek helemaal in het nu te herplaatsen valt. Een achtergrond die overduidelijk zijn weg op het zwaar cineastische O Método vindt, waarbij het fado verleden van zijn nog steeds actieve Madredeus bondgenoten tot een minimum is terug gebracht.

Dat de creatieve basis op eenzame hotelkamers tot stand komt, die als illustrerende stillevens dienen hoor je direct op het sombere Idea 1 terug. Een verslaglegging van zo’n aan gezelschapsarmoede lijdend moment die de schaduwzijde van het continue touren benadrukt. Ontroostbare pijn die de strijkers nogmaals op het maagdelijke winters witte O Convite en het gearrangeerde monnikenkoorzang van Loutolim vorm geven.

Ondanks uitmuntende gastrollen van twee uitzonderlijke sfeerbepalers, is de meest eruit springende naam niet die van Casper Clausen die normaal op Efterklang de zang van het door progressieve rockgeluid gedragen The Boy Inside verzorgt. Ook de Italiaanse klassiek geschoolde pianist Federico Albanese krijgt die titel niet toegereikt, ondanks dat op het statige sjokkende titelstuk O Método de helende krachten van twee grote musici zo mooi samenkomen.

Die eer komt zijn dochter Sofia Leão toe, al is haar rol tot A Bailarina beperkt, waar ze een persoonlijke invulling aan een zelf verzonnen slaapliedje geeft. Het denkbeeldige goedkeurende liefdevolle kusje op het voorhoofd van haar papa, wanneer hij vanwege werkverplichtingen zijn gezin verlaat. Het oplopende ritme geeft de hartslag van een vader aan die aan dit ultieme geluksmoment herinnert wordt.

De familieband geeft hier zoveel warmte cadeau, en benadrukt nogmaals waar het leven daadwerkelijk om draait. Het moederlijke Red Poem met de dromerige zangpoëzie van Ângela Silva en de Russische opengebroken kilte van Viviena Tupikova in het wiegende O Cigarro sluiten hier bevestigend op aan.

De Lula Mistério bonustrack geeft de verdraaiing van het seizoen weer, na de opruiende storm komen de weerkaatsende verwarmende zonnestralen die het ijs laten smelten. Parte 1 is het afsluitend rustmoment, waarmee benadrukt wordt dat er zonder de twee toevoegende nummers geen afronding plaats vindt. De voorkeur gaat dus naar het complete plaatje uit. Een fraai toereikend nieuw hoofdstuk in het muzikale naslagwerk van dhr. Rodrigo Leão.