Rodrigo Amarante. We kennen zijn naam van Orquestra Imperial, van Little Joy, van zijn samenwerking met Devendra Banhart. Misschien ook van Los Hermanos. Verschillende invalshoeken, verschillende klanken, uiteenlopende muziek. Je hoort de Braziliaanse invalshoeken in Cavalo, zeer ontspannen gebracht. En misschien is het die ontspanning, de ruimte in de muziek die Rodrigo het meeste weet over te brengen in zijn muziek. Het titelnummer, Cavalo, bijvoorbeeld is een verstild eerbetoon aan de Japanse regisseur Akira Kurosawa. De stem van Rodrigo is hier het perfecte gezelschap voor de muziek die van de band Japan had kunnen zijn. Het is een nummer dat in alle opzichten ruimte ademt. Zoals in feite Cavalo dat over de hele speelduur doet.

Die ruimte is er al vanaf het openingsnummer Nada Em Vão. Hier koppelt Rodrigo een eenzame sax aan zijn stem. Je waant je in een nachtclub zoals dat soms ook bij Orquestra Imperial het geval is. Fraaie pianoklanken geven het nummer een ietwat breder karakter, maar de openheid en ruimte blijft. Hourglass is meer grootsteeds van karakter en kent een beat en swing die anders is dan de rest van het album; technopop uit de jaren ’80 van de vorige eeuw en Rodrigo die hier zingt als Peter Gabriel op zijn tweede, door Robert Fripp geproduceerde album. Hier zingt Rodrigo Engels. Om in het navolgende Mon Nom Frans te zingen, een lied over iemand die zich (nog) niet thuis voelt in het land waar hij verblijft. Een samenleving die hem vreemd bekijkt omdat hij woorden verkeerd hanteert, in het lied bewust gedaan om er metaforen over zijn eigen achtergrond in mee te nemen. Subtiel en met aandacht gebracht.

Irene is wederom in het Braziliaans Portugees te horen. Saudade, de ultieme Portugese en Braziliaanse beleving van missen, centraal in dit spaarzaam ondersteunde nummer. De zang, de zang van Rodrigo is hier de grote trekpleister. Zoals die stem én ja, de ruimte in de muziek dat eigenlijk het hele album lang is. Het is bijzonder hoe Rodrigo hierin is geslaagd. Geen overvloed aan productietechnieken, geen grootse of uitwaaierende klanktapijten, veelal muziek die klein gehouden is. En, als er behoefte is aan meer instrumenten, zoals in Maná, dan is dat omdat het liedje erom vraagt. Spaarzaam gebruik van instrumenten, misschien draagt dat juist ook wel bij aan de beleving van ruimte.

Fall Asleep is andermaal een nummer dat doet denken aan de jonge jaren van Peter Gabriel solo. Een piano en de warme, bruine, wat sonore stem van Rodrigo. Is er heel veel meer nodig om je in vervoering te brengen? Hier zit ik weer gekluisterd aan de bank te luisteren en wordt stil van de schoonheid van het nummer. Wat Cavalo bijzonder maakt, is dat het juist die bewuste spaarzaamheid is die je als luisteraar veel meer laat luisteren naar de muziek, naar de stem van Rodrigo en, gek genoeg, ook naar wat er niet is. In die zin is de aanpak van Rodrigo vergelijkbaar met Sean Rowe en Steve Smyth. Hoewel de muzieksoorten bepaald verschillen, maken zij ook optimaal gebruik van de ruimte die muziek kan bieden en de pracht van hun eigen stemmen.

Cavalo. Het is zondagmiddag en ik wil eigenlijk niets liever dan luisteren naar dit album dat me mee kan nemen waar het wil. Als je je bedenkt dat het album voortgekomen is, uit de verhuizing van Rodrigo van Brazilië naar de Verenigde Staten en de beleving van plots een vreemdeling te zijn en het daarover denken, reflecteren op je afkomst, dan ervaar je dat het voor Rodrigo meer is geweest dan omarming van de saudade. Het is ook een openbaring geweest voor de muzikant en zanger Rodrigo Amarante die, gelukkig voor ons, zijn reflecties muzikaal met ons wilt delen. Van een verstillende schoonheid.

Tracklist Cavalo

1. Nada Em Vão
2. Hourglass
3. Mon Nom
4. Irene
5. Maná
6. Fall Asleep
7. The Ribbon
8. O Cometa
9. Cavalo
10. I’m Ready
11. Tardei