Hij nam er acht jaar voor om weer met een nieuwe album te komen, maar Roddy Frame overtuigt volop met Seven Dials. Een album dat de hoogtijdagen van zijn legendarische band Aztec Camera in herinnering roepen.

Het is niet heel verrassend dat Roddy Frame voor zijn nieuwe album een deal tekende bij Orange Juice-frontman Edwyn Collins en diens AED Records. De mannen kennen elkaar al decennia lang en startten beiden hun carrières met het uitbrengen van singles op het legendarische Postcard Records uit Glasgow begin jaren 80. Het is ook alweer ruim 30 jaar geleden dat Roddy Frame met zijn Aztec Camera’s het meesterwerk/debuut High Land, Hard Rain uitbracht. Het album dat de jonge Frame, die alle songs voor het album schreef, gelijk katapulteerde naar wereldfaam.

Met het door Mark Knopfler geproduceerde Knife (…wat sprak iedereen er toen schande van dat Frame dat album door de toen erg succesvolle Knopfler liet produceren maar wat waren de songs op dat album toch goed…) het iets mindere, maar wel zeer succesvolle Love (1987) en het weer prima Stray (1990) maakte Frame zijn grote kwaliteiten als songschrijver en performer flink duidelijk. Na nog eens twee albums (Dreamlands (1993) en Frestonia (1995) onder de naam Aztec Camera besloot Frame voortaan onder zijn eigen naam door te gaan. Vanaf de late jaren 90 tot 2006 maakte hij reeds 3 soloalbums waarvan Surf uit 2002 weer een hoogtepunt was. In de afgelopen jaren werden er ook nog 2 live-albums uitgebracht maar die stonden vol bekend materiaal.

Met Seven Dials maakt Frame een erg mooie ‘return to excellence’. Als in zijn beste jaren bevat het nieuwe album prachtig, vanuit akoestische vorm, opgezette songs die zich met exact de juiste arrangementen uitvouwen tot het beste dat we van Frame in jaren hoorden. Seven Dials werd vorig jaar opgenomen in de West Heath Studio’s over verschillende perioden met Sebastian Lewsley als co-producer (naast Frame) en Adrian Meehand op drums en toetsenman Mark Edwards, die al jaren met Frame opneemt en live meespeelt. De rest van de instrumenten werden door Frame zelf ingespeeld.

White Pony, Postcard en Into The Sun, het openingstrio van het album, laten gelijk de grote vorm van Frame horen. Het zijn sprankelende popsongs met intelligente arrangementen en een prachtig aanstekelijke overtuigingskracht. De songs die volgen doen daar niet voor onder. Forty Days Of Rain (de eerste single van het album), English Garden (‘I was on the corner on borrowed time/Waiting for the ghosts inside me to be exercised’), het wonderschone The Other Side en de memorable albumafsluiter From A Train behoren tot het beste dat Frame schreef.

Vergelijkbaar met een andere Britse jaren 80 held als Paddy McAloon, die vorig jaar met het prachtige Prefab Sprout-album Crimson/Red bewees nog steeds songs van grote klasse te kunnen schrijven, komt ook Roddy Frame met Seven Dials met een album vol tijdloze popsongs. Songs die bewijzen wat een enorm talent de man toch heeft en hoe ontzettend nodig ze zijn in deze tijd van vaak slappe commerciële, voorspelbare radiopop. Zijn stem is mooi ouder geworden, zijn jonge inspirerende enthousiasme is er wat af, maar doordat ook zijn teksten persoonlijker zijn geworden pakt alles op Seven Dials perfect uit.

** De vinylversie van het album bevat niet alleen een CD versie van het album maar tevens een bonus live CD.