For The Unseen was in 2023 het debuut van klassiek gitarist Robin Scherpen. Dat album kwam heel bijzonder tot stand; Robin schreef de tracks in het donker; een noodzakelijke stap omdat zijn ogen herstellende waren en dat herstel diende zich dus in het donker te voltrekken.

Nu, twee jaar later is er een nieuw album van Robin én ook hiervoor schreef Robin opnieuw in het donker. Dat betekent dat de muziek vooral heel natuurlijk én intuïtief is ontstaan én dat als je het album beluistert, je in de essentie van de muziek stapt. Was For The Unseen al een bijzonder mooi album, Verge Of Light is een album dat je helemaal inpakt met zijn klankkleuren en dat heel dichtbij je weet te komen met zijn elf prachtige composities.

Als je Verge Of Light gaat beluisteren, is het fijn als je echt enkel en alleen naar het album gaat luisteren, zonder afleiding. Gewoon, jij en de muziek. Robin’s gitaar spreekt namens hem, zijn beleving hoor je terug in zijn spel. Als zijn composities zich zouden uiten met woorden dan luisterde je naar wondermooie poëzie. Zo mooi is het album geworden.

Van de opener tot het einde neemt Robin je mee in zijn belevingswereld én vanaf het begin voelt dat al meteen heel erg vertrouwd. Song For Eunoia schreef hij na het bericht dat een dierbare was overleden. Het nummer ademt melancholie en heeft tegelijkertijd een openheid die je het gevoel geeft dat de overledene een fijn mens was aan wie met liefde wordt teruggedacht. Het weten te vangen in een enkele compositie met vooral warme klanken, is als een klein wonder.

A Long Way From The Past bouwt de spanning mooi op en brengt je mooi in het hier en nu. Wat in het verleden was, was inderdaad precies dat. Je bent nu hier, hoe wil je verder, sta eens stil bij je eigen toekomst. Verge Of Light, het titelnummer, is én klein én mooi. De warmte van het spel van Robin, de uitnodigende klanken van zijn gitaar in dit nummer kan je zomaar onderuit halen; zó ontroerend mooi is het titelnummer. Het nummer draagt ontspanning in zich en je voelt je zelf zomaar genieten van het spel van Robin en wegdromen. Misschien wel even met je ogen knijpend…

Robin Scherpen – "Verge of Light" – IDK Sessions

Lingering Patterns kan je overspoelen als een welkome golf op een zomers strand. Hoe vol het geluid van Robin hier ook is, ook hier zit er een onderliggende warmte in die de muziek van Robin steeds kleurt en die zeer, zeer weldadig is. Het is een mix van openheid, warmte en een beleving van melancholie die Robin steeds op intuïtieve wijze in zijn muziek verwerkt en die op dit tweede album misschien nog wel aansprekender door Robin wordt aangesproken. Dat is misschien niet de juiste uitdrukking, maar het voelt alsof er meer nog dan op het debuut een natuurlijke flow in het album zit. Bedoeld? Onbedoeld? Dat maakt niet uit, de flow van het album is erg fijn en voelt ook heel natuurlijk. Eterna Luna onderstreept nog eens hoe natuurlijk, wat een weldaad voor het gehoor, wat een weldaad voor de geest.

Verwarmende verwondering; je kunt je zelf een heleboel vragen stellen over hoe instrumentale muziek, hoe Robin zó weet te raken. Ligt het misschien aan het moment van de dag? Ligt het aan onderliggende emotie? Maken de warme akoestische klanken van Robin dat alleen maar los? Mooi hoor dat de muziek je gedachten laat gaan. Tegelijkertijd, ook als je je gedachten stilzet én daar zit die verwarmende verwondering heel nadrukkelijk in: je weet dat het gebeurt, Robin’s spel komt binnen en je kunt het voelen in elke vezel van je lichaam. Wat dat stilzetten van gedachten aangaat, dat vindt juist ook wel vanzelf plaats als je naar Verge Of Light luistert: verstilling in je zelf en aandacht voor de muziek.

Als je nummers zó intuïtief uit de bron van inspiratie en creativiteit omhoog borrelen, luister ook maar naar Each Passing Step, dan mag je jezelf gelukkig prijzen dat je de gave hebt om deze in muziek om te zetten. Ongoing Reverie dat na Each Passing Step volgt, is als een verwelkomend bad én als je je bedenkt hoe mooi daarna The Act Of Solace is, dan kun je er alleen maar stil van worden. Dat heeft het album sowieso in zich. To Comfort onderstreept dat al helemaal. Ben je streamend luisteraar, dan is dat waar het album mee eindigt, de luisteraar naar het fysieke album mag drie nummers langer genieten; dat is heel fijn in deze tijden van vluchtigheid. Bovendien zijn het nummers die de beleving van het album nog verder laat indalen.

Ongetwijfeld kan je schrikken bij de gedachte aan een volledig instrumentaal album of bij de notie dat het enkel en alleen om gitaar draait, de muziek is echter zo mooi dat, ondanks dat het misschien niet meteen jouw ding is, dit album de uitnodiging rechtvaardigt om er sowieso naar te luisteren. Als muziek zó kan raken, zó kan ontroeren, dan is het de moeite van het onderzoeken waard wat het met jou doet. Durf in de verwondering te stappen, durf in het moment te zijn, te zien wat Verge Of Light met je doet. De reis die je maakt met Verge Of Light heeft iets meditatiefs en overstijgt daarmee oneindig de tijd die staat voor de speelduur ervan. Verge Of Light is mooi, ontroerend mooi.