McKelle gaat op haar meest recente album Melodic Canvas naar de basics. Inbegrepen een meer rootsy, akoestisch geluid met piano (Mike King), bas (Rashaan Carter), akoestische gitaar en een licht streepje sax (Matt Marantz en Chris Potter), bovenop een inzet op warmbloedige percussie en vibes (Kash Abadey). Zij doen haar stem (nog) beter tot uiting komen. En dat alles op een album dat helemaal een eigen creatie is, van songs/compositie, arrangementen en productie tot en met het best uitnodigende artwork.

Tezelfdertijds is het voor de vocaliste, na een uitgebreide tournee met jazzpianist Danilo Perez (met o.a. trompettist Avishai Cohen, saxofonist Chris Potter en percussionist Ramon Diaz), een terugplooien op de jazz. Een ongelooflijke ervaring, stelt McKelle, om te zien hoe al die muzikanten haar tot bepaalde inzichten brachten, met name hoe je plezier kan hebben in vrijheid en improvisatie. Niet toevallig de basis van het nieuwe album Melodic Canvas. Want dat is het allerliefste wat McKelle doet, jazzy songs brengen met een stevige soulinjectie. Op het nieuwe album perfectioneert ze eigenlijk al het goede van The Looking Glass. Zo hoor je vrijwel direct dat McKelle met die stem en songs een unieke blend van jazz, soul, R&B, pop, blues, gospel,.. met een sterk vintage gehalte doet ontstaan.

Mogelijk de meest opvallende track is de traditional Sweet Low, Sweet Chariot. Prachtig gezongen, met veel liefde en eerbied voor het origineel. Evenwel maakt McKelle er een veel vrijere en net daarom meer eigen bewerking van, die sterk gekenmerkt wordt door een stevige brok soul in het verlengde van legendarische labels als Motown en Stax. Desalniettemin blijkt het slechts een van de songs in haar best brede canvas aan mogelijkheden.

Neem een track als Simple Man. Tedere zachtheid, licht en fragiel. Het soort song waar pakweg de meer jazzy ingestelde Sting jaloers op zou kunnen zijn (of worden). Daarnaast valt op te merken hoe McKelle gebruik maakt van kale, maar bijzonder efficiënte percussie. Ook hier geldt: het is maar een van de veelzijdige kanten van McKelle aankan. Maar haar voorkeur gaat deze keer veel sterker naar jazz, eerder dan naar soul/pop. Zo merk je gaandeweg op hoe de invloed van de tour met Perez verder reikt dan misschien initieel gedacht.

McKelle houdt ook van songs die een verhaal vertellen. Zoals onder meer het van bij Allen Toussaint geleende Yes, We Can Can, waarbij ze versterking krijgt van het vijfkoppige The Piano Man’s Choir. Die song is natuurlijk bedoeld als een manier om haar maatschappelijk engagement wat kracht bij te zetten en het sociaal verzet en protest mee op te luisteren. Bovendien illustreert het treffend dat McKelle goed heeft geobserveerd en luistert naar wat er zoal in de wereld leeft. Wie goed luistert, komt ook andere thematieken tegen zoals onder meer vrouwenhaat, migratie en religie (o.a. tijdens Do You Believe?). En tijdens Lyla komt de woelige relatie tussen jongeren en sociale media aan bod, de haattaal en eenzaamheid achter het ‘sociale’ imago.

Als we er een favoriet moeten aanstippen, dan misschien wel It Won’t End Up waarin je echo’s hoort van Marvin Gaye’s What’s Going On. Alweer: die minimale percussie, die losse ritmes die de nodige dynamiek tot stand brengen en waarmee McKelle als songschrijfster en vocaliste vrijuit kan freewheelen. En dan is er ook nog de knappe, pakkende bonustrack Il Est Mort Le Soleil waarop de Amerikaanse vocaliste zich met succes aan het Frans waagt.

Dat alles levert een knappe plaat op, die een mix brengt van verschillende genres. Melodic Canvas, haar achtste album inmiddels, is mogelijkerwijs wel haar beste, vooral ook omdat McKelle deze keer het hele project in eigen handen nam. Dat maakt ook dat er heel heldere keuzes gemaakt werden, waarmee het talent van McKelle, die een uitstekende beleidingsband rond zich verzamelde, zelf heel prominent naar voren komt.