Zo’n veertien jaar geleden kwam Raising Sand uit, de samenwerking van Alison Krauss en Robert Plant. Zij de ‘Sweetheart van the Bluegrass’, hij de stoere rocker die geschiedenis schreef met Led Zeppelin. Raising Sand werd een ongemeen succes en uitvoerig gelauwerd. Geheel terecht overigens. Ondanks hun uiteenlopende roots en een leeftijdsverschil van ruim twintig jaar, vormde het duo de perfecte muzikale match met de onder toezicht van T Bone Burnett tot stand gekomen selectie van favoriet werk  uit de rootsarchieven. Ook op het podium imponeerde het duo al net zo. Ik herinner me nog een duizelingwekkend concert in Vorst Nationaal met bandleider Burnett en de fenomenale ritmesectie Jay Bellerose en Dennis Crouch die geïnspireerde snarenspinsels van Buddy Miller en Stuart Duncan ondersteunden.

Er was even sprake van een opvolger in samenwerking met die ander soundscape wizzard Daniel Lanois maar het resultaat van die opnamesessies bekoorde noch Lanois noch het duo en bleven tot dusver onuitgebracht. Na een lange pauze besloten Plant en Krauss om terug te studio in te duiken, Alison raakte in de ban van Quattro (World Drift In) dat ze van de radio oppikte. Die sfeervolle track van Calexico liet haar niet meer los en vormde de aanzet van de reünie met Plant die maar al te graag meewerkte om oude  folkfavorieten te rehabiliteren.

It Don’t Bother Me, de titelsong van het tweede, uit ’65 daterende album van Bert Jansch krijgt hier een prachtige reprise met de markante zang van Krauss. The Price Of Love kennen we van The Everly Brothers als behoorlijk rockend duet en flaneert hier in een haast onherkenbare versie met  wonderlijke instrumentatie. Het helpt uiteraard dat T Bone Burnettt weerom zo’n superieur team bijeen brengt. Bellerose trekt ritmische steunpilaren, afwisselend met Dennis Crouch en Viktor Krauss en gitaristen Marc Ribot en Buddy Miller krijgen gezelschap van David Hidalgo (Los Lobos) en Dave Frissell, de slidepartijen worden ingevuld door Russ Pahl.

Intieme, tedere duetten waarin het contrast van Alison’s kristalheldere zang tegen het rauwe timbre van Plant uitgespeeld wordt, imponeren meer dan ooit. dat illustreren Merle Haggards Going To The Lonely en Go Your Way My Love, R&B sentiment uit vroege jaren zeventig van Anne Briggs met beurtelings  Krauss en Plant op het vocale voorplan. Het mysterieuze, bezwerende uitstapje naar New Orleans met Allen Toussaints Trouble With My Lover  en het recentere, uit Lucinda Williams songboek geplukte Love On A Gravel Road geplukte Can’t let go slepen je onvoorwaardelijk mee.

Dat gebeurt eveneens met de adaptatie van ouder blueswerk, Plant brengt een indringende interpretatie van Ola Belle Reeds You Led Me To The Wrong  en Krauss snijdt al even overtuigend  het uit de jaren dertig daterende Last Kind Words Blue van Geeshie Wiley aan, een fantastisch duo leidt naar High and Lonesome, de enige door Plant en Krauss gecomponeerde song op Raise The Roof. Die valt geenszins uit de toon in fraai en bijzonder geïnspireerd recyclagewerk van dit markante muzikale koppel.