‘When I was a young man’, zingt Robert Forster in de gelijknamige afsluiter van zijn achtste soloalbum. De man richtte ruim 45 jaar geleden samen met Grant McLennan The Go-Betweens op in Brisbane. Vanuit Australië verzeilden ze in Londen, na een handvol langspelers is het afgelopen voor The Go-Betweens. Forster wijkt uit naar Duitsland, in Berlijn neemt hij zijn solodebuut Danger In The Past op, zijn toekomstige vrouw Karin Bäumler zingt en hanteert de viool. McLennan gaat eveneens solo en duikt in enkele zijprojecten op.

Het duo komt terug samen in 2000 en er verschijnen nog enkele langspelers, de plotse dood van McLennan in 2006 betekent het definitieve einde van The Go-Betweens. McLennan selecteerde nog de nummers en bedacht de titel Intermission voor een  compilatie van zijn solowerk en dat van Forster.

Het in 2008 uitgebrachte The Evangelist bevat nog enkele nummers die Forster samen met zijn betreurde kompaan gecomponeerd had. Daarna wordt het terug lange tijd stil rond de naar Australië teruggekeerde singer-songwriter die focust zich op zijn activiteiten in de muziekjournalistiek. Na zeven jaar brengt hij in 2015 Songs To Play uit en vier jaar later volgt Inferno.

Na het verlies van zijn vriend werd Forster in de zomer van 2021 met de ziekte van Karin Bäumler, ruim 32 jaar zijn levensgezellin, geconfronteerd. De verbeten vechtlust van zijn vrouw om de kanker te overwinnen, inspireerde She’s A Fighter, de laatste song die opgenomen werd voor The Candle And The Flame. Dat gebeurde meestal in familiaal verband, Karin zingt en tokkelt op de xylofoon, dochter Loretta verzorgt de elektrische gitaarpartijen en haar broer Louis verzorgt de ritmestructuur. Twee eenvoudige lijnen maar het klinkt indrukwekkend. ‘I see her through the ages, she’s a book of thousand pages’, prevelt Forster op ritmische shuffles in Tender Years, een prachtige ode aan zijn vrouw.

De overige folkgetinte songs lijken evenzeer vanuit een dwingende noodzaak tot stand gekomen. Naast zijn familieleden zijn Adele Pickvance, bassiste met een verleden bij The Go-Betweens en Scott Bromiley en Luke McDonald van The Steele Singers, evenals bij de opnamesessies voor Songs To Play en Inferno, van de partij.

Na It’s Only Poison bladert Forster terug in de tijd met The Roads die hij uitgebreid afstruinde tijdens talloze tournees, heldere gitaartonen en een melancholische viool ondersteunen die herinneringen. I Don’t Do Drugs I Do Time, een sober duet met Karin, refereert naar de verrichting van Jonathan Richman en The Modern Lovers. Go Free is onmiskenbaar schatplichtig aan de Velvet Underground. Ter afronding is er nog When I Was A Young Man, een niet van nostalgie gespeende terugblik. Forster is geenszins van tegenspoed gespaard gebleven maar toont zich desondanks op zijn 65^ste tijdens een ingrijpende donkere levensfase als een onverbeterlijk optimist en dat klinkt door in de muziekjes van The Candle And The Floor.