Deze bluesveteraan was in de jaren tachtig nog het nieuwe frisse gezicht van de blues. Sinds 1980 heeft hij al zo’n twintig platen gemaakt, immer bevlogen en ambachtelijk, maar nooit echt wild of rauw als bijvoorbeeld generatiegenoot Stevie Ray Vaughan. Met zijn nieuwe album Hi Rhythm gaat Cray en zijn gezelschap van muziekveteranen weer lekker op de soultoer.

De blues mag zich al decennia in soms een ruime, dan weer matige belangstelling verheugen, maar dan vooral bij een blank, mannelijk publiek. Afro-Amerikanen moesten er lange tijd niets van hebben. Het genre stond voor hen gelijk aan slavernij, uitbuiting en onderdrukking. Bij blues dacht je aan mannen als BB King, Albert Collins, Muddy Waters of Buddy Guy.

Cray was met z’n debuutalbum Who’s Been Talkin’ in 1980 een frisse nieuwe wind. Met z’n soepele stem en puntige, cleane spel op z’n stratocaster wist hij de blues een modern eigen gezicht te geven. Later ging hij wat meer op de melodieuze toer en kwamen er soul-invloeden bij. Zijn jaren-‘80-hits Strong Persuader en Don’t Be Afraid Of The Dark hoor je nog bijna dagelijks op de radio. Met zijn voorbeelden Johnny Copeland en Albert Collins nam hij het beroemde album Showdown op.

Op dit album krijgt vooral de soul alle ruimte. Cray’s nog immer soepele stem leent zich bij uitstek voor dit genre, ook al is hij inmiddels 63 jaar oud. De blues-invloeden komen vooral naar voren in zijn puntige en herkenbare solo’s. Ook Tony Joe White, van wie twee nummers op dit album staan, speelt mee op zijn eigen nummers Aspen, Colorado en Don’t Steal My Love. Opener The Same Love That Made Me Laugh is van Bill Withers.

Robert Cray valt nooit tegen. De tijd lijkt weinig vat op hem te hebben, al is de verrassing er uiteraard wel een beetje af. Hij is een ambachtsman, gitaarvirtuoos en meer dan adequate songschrijver. Mooi ook dat hij niet terugvalt op bekende soulhits, maar naast zijn uitstekende twee eigen songs (Just How Low, The Way We Are)op dit album vooral wat vergeten nummers met veel zorg en liefde in een nieuw jasje steekt. Een aantal van de muzikanten speelde ook al mee op krakers van Al Green en Ann Peebles. Cray had het met al die oude helden erbij dan ook enorm naar z’n zin tijdens de opnamen.