Welkom in de gekke ontspoorde discowereld van Robbing Millions. De oververhitte Duracell batterij Lucien Fraipont heeft misschien wel de ultieme zomerplaat van 2021 gemaakt. Een Brusselse freakshow met een overschot aan confetti gegoten in een dwaze bruisende zomercarnaval. Een album die bestand is tegen onvoorspelbare weersveranderingen. De tracks zijn net te lang doorbakken, waardoor ze een koortsige zonnesteek opgelopen hebben. Eigenwijs stapt hij buiten de pop principes en wordt de basis vooral uit de free jazz gehaald. Holidays Inside is het schizofrene feestje van een geniale jazzgitarist. Lichtelijk gestoorde verknipte songs losgelaten op de hongerige mensheid die een jaar lang is buitengesloten van clubbezoekjes en dance events en behoefte heeft om een feestje te bouwen.

Werd de manische gekte op het debuut Robbing Millions nog neergezet door een viertal bevriende muzikanten, op Holidays Inside zijn deze vervangen door de gratis muzieksoftware van GarageBand. Dit is een hedendaags computerprogramma, ontwikkeld met ingespeelde samplers waarbij teruggegrepen wordt naar blikkerige drums en vintage keyboard geluiden. Een leuk speels gadget waarmee een retro jaren tachtig sound wordt neergezet, heerlijk amateuristisch. Het zeer grote voordeel hiervan is wel het feit dat Lucien Fraipont het afgelopen jaar in alle afzondering heeft kunnen experimenteren en reproduceren, al mist het de ziel van het groepsverband.

De primaire basis wordt laagje na laagje opgespoten met een veelvoud aan zoete vullingen, waardoor het al snel te vol dreigt te worden. Met de psychedelische ADHD pop trekt hij de aandacht van de trippende indie elektropoppers van MGMT. Sterker nog, Lucien Fraipont verkeerd in de uitzonderlijke positie om Robbing Millions te koppelen aan hun eigen platenlabel waar tot nu toe alleen werk van MGMT op is verschenen. De onnavolgbare knutselwerkstukjes worden in de studio voorzien van de handtekening van Andrew VanWyngarden, die de muzikale stofdeeltjes als een doorgeschudde sneeuwbol omlaag laat dwarrelen. Nog meer onlogica dus, waardoor het achttiental songs dazed and confused de studio in tegenovergestelde richting uit wandelen. Een rariteitenkabinet aan gewaagde ongestructureerde uitspattingen.

Deze heerlijke fruitige cocktail start compromisloos in het zomerse stuiterende Family Dinner; een onverteerbaar mislukt recept, verkeerd gekruid en in de verkeerde verhoudingen samengebracht. Daardoor smaakt het eigenlijk best wel lekker, een beetje zwaar op de maag, maar voor herhaling vatbaar. Het eenmansproject Holidays Inside is de misplaatste soundtrack voor een vergeten retro jaren tachtig film, gedurfd en spannend. De special effecten lijken onprofessioneel uitgevoerd te zijn maar blijken wel een strategisch onderdeel van een goed doordachte plan. Lucien Fraipont bespeelt zijn rol als afgekeurde whizzkid tot in perfectie. Ondanks dat hij de touwtjes zelf in de handen heeft, raakt deze charmante warboel met regelmaat in de knoop.

Het gepeperde Zuid Amerikaans Tiny Tino wordt gepijnigd en gestreeld door kinderelektronica, afstompende beats en een overdosis aan knulligheid. Ritmisch gezien is het exotische Chewie Chewie stukken sterker, al roept de overdub de nodige irritaties op. Het virtuoze gitaarspel in Dynamic Plants en het losbandige freakende Rapa Nui verraden het conservatorium verleden. Ook op het duistere futuristische Overdry overstijgt hij zichzelf. Holidays Inside is een mengelmoes van vintage drankreclame propaganda, orgel Joke kneuterigheid, zonnige eendaagse hitsuccessen, starre donkere postpunk en overstuurde eighties synthpop romantiek. Soms net iets teveel van het goede.