Bij The Band leverde Robertson, naast de gitaarpartijen, het leeuwendeel van de composities aan, zijn stem kwam nagenoeg nooit op de voorgrond. Het rasperige stemtimbre leent zich eerder tot ‘spoken word’, zoals je op een handvol soloplaten kan vaststellen, dan echte zang. Dat doet Robertson evenmin op Sinematic, zijn eerste langspeler in acht jaar, maar het rafelige wat geknepen parlando in combinatie met zijn gitaarwerk wordt aangevuld met electronica en dat werkt wonderwel in dit, zoals de titel onthuld, als een soundtrack opgebouwd project.

Het openingsnummer I Hear You Paint Houses zal naar verluidt in de Scorcese film ‘The Irishman’ verwerkt worden, het is de titel van het boek dat Steven Zaillian inspireerde tot het scenario van de misdaadfilm. Naast een mompelende Robertson horen we de uit duizenden herkenbare zang van Van Morrison. Shangai Blues voert een meedogenloze godfather van een Chinese maffiatak op. Een beklemmende, onheilspellende passage dat in een instrumentaaltje met fraai resonerend snarenwerk overloopt.

Robertson graaft overigens uitgebreid in zijn eigen verleden een ingetogen Once Were Brothers refereert naar The Band, een periode die voor de gitarist al ruim veertig jaar is afgelopen. “There’ll be no revival, there’ll be no one cold, once were brothers, brothers no more”. Dead End Kid gaat nog verder terug in de tijd met een schrijnende schets van Robertsons jeugdjaren in Toronto, “They said you’ll never be nothing you’re just a dead end kid probably end up in prison or maybe down on the skids”, stelt Robertson op de achtergrond horen we de stem van de  Ierse muzikant Glen Hansard.

Het draaide gelukkig enigszins anders uit voor de survivor maar zo’n  harde verwijten en verwensingen ebben nooit helemaal weg. Howie B zorgde voor het toetsenwerk en de programmering. Het is een van de drie songs die hij samen componeerde met Robertson en daarbij als co-producer vermeld wordt, bij Hardwired was eveneens Joe Hirst betrokken. De ondertussen betreurde toetsenman en architect  van melodieuze soundscapes Jim Wilson gaf Walk In Beauty Way , een duet met Laura Satterfield vorm. De gitaren van Doyle Bramhall  II en soundtrack specialist George Doering  ondersteunen samen met slidepartijen van Derek Trucks de western harmonica en vormen met Remenbrance een afsluiter in grandeur.

Sinematic herbergt een fijne verzameling  muzikale snapshots die de vooral de duistere kanten van het bestaan exploreren, verpakt in een mooie digipack die met inbreng van Robertson telkens in fraaie artwork gevisualiseerd wordt.