Robbie Fulks (1963) had altijd een haat-liefdeverhouding met countrymuziek. In 1996 zette hij zichzelf met debuut Country Love Songs nog in de etalage als veelbelovende nieuwe countryartiest, 2 albums later ging de singer-songwriter op Let’s Kill Saturday Night (1998) al veel meer naar de rootsrock. Het album daarop, Couples In Trouble uit 2001, ging naast rock zelfs meer naar de pop. In datzelfde jaar leek Fulks met het albums 13 Hillbilly Giants (met covers van countryclassics) toch weer meer naar zijn countryroots terug te keren. Dat gold ook voor Georgia Hard uit 2005. Op Gone Away Backward is de liefde weer helemaal terug: Robbie Fulks maakt weer echte country/bluegrass.

Fulks is geboren in York (Pennsylvania), maar verhuisde in 1983 naar Chicago. Dat ze daar ook fijne countrymuziek kunnen maken, dat was al wel bekend. Denk maar eens aan John Prine die uit Maywood (Illinois) komt. En trouwens, de stem van Fulks doet zo af en toe wel aan die van Prine denken. Bij Chicago verwacht je misschien geen countryaccent, toch klinkt Fulks regelmatig zelfs als een heuse redneck.

Het begin van de cd is aardig, maar vanaf Long I Ride komt het album pas écht goed op gang. De gereserveerdheid over die eerste 2 nummers zit ‘m vooral in het feit dat die wat voortkabbelen. Zo is I’ll Trade You Money For Wine (waarvan hieronder een live-versie te vinden is) zeker niet slecht, toch gebeurt er te weinig in het nummer. Wat er had moeten gebeuren? Poeh, denk aan samenzang, denk aan even een uithaal in stem, een onverwacht akkoord of een afwijkende solo. Iets in die trant, nu blijft het iets te veel hangen. Long I Ride is dan hele andere koek: lekkere uptempo Hillbilly countrymuziek met nadrukkelijk aanwezige banjo, mandoline en ‘fiddle’. Naast (elektrische en akoestische) gitaar zijn die het hele album trouwens volop te horen.

Op 2 nummers na zijn ze allemaal geschreven door Fulks zelf. De 2 die overblijven zijn ‘instrumentals’, allebei rechtenvrije nummers. Het eerste is het sinistere Snake Chapman’s Tune, het tweede is Pacific Slope, een heerlijk nummer dat klinkt als een Ierse ‘reel’. Probeer maar eens stil te blijven zitten.

Als er wel wordt gezongen, is ook regelmatig mooie samenzang te horen, zoals het natuurlijk ook hoort bij bluegrass. Goede voorbeelden daarvan zijn Sometimes The Grass Is Really Greener en When You Get To The Bottom (waarop ook het mooie geluid van een dobro te horen is). Met samenzang sluit Fulks het album ook af, op het melancholische folky nummer Rose Of The Summer, wat ondergetekende betreft het mooiste nummer van het album.

Gone Away Backward telt 12 nummers die samen goed zijn voor ruim 3 kwartier country en bluegrass. Geen mainstream muziek, daar heeft Fulks altijd een hekel gehad. Zelfs aan mainstream country. Niet voor niets maakte hij over countryhoofdstad Nashville ooit het nummer Fuck This Town (op het album South Mouth). Mainstream is dit nieuwe album dan ook zeker niet geworden. Wel erg mooi!