Waarom een kale vlakte volledig met begroeiing volplanten als je ook gewoon juist van die leegte kan genieten. De ervaren geluidsillusionist Rob Burger is de schepper van een muzikaal heidens landschap en kleurt met oorfluisterend instrumentale gezichtsbedrog Marching with Feathers in. Figurine, een mediterende bodyscan die realistische geluidservaringen in innerlijke rustmomenten, maar ook in diepe weggestopte angsten omzet. Een unieke beleving waarbij zijn geschoolde klassieke pianospel het hoofdbestanddeel vormt. Lichtgewicht melodietjes die soms door stekelige noise verstoord worden, in het atmosferisch luchtdeel blijven steken, of juist de sensualiteit van ambient soundscapes versterken.

De nadruk ligt veel minder op de synthpop elektronica van The Grid, de vitaliteit van de zielsbeleving staat nu centraal. Hoe openbaren emoties zich in een klankenregenbui aan passerende composities, wat doet kalmerende puurheid met rusteloosheid; werkt deze controlerend of juist aanvallend door. Exotische inheemse ritmes omringen de schimmige Library Science krautrock elektronica, een verbreding van de verbeeldende ontdekkingsreis die Rob Burger ons voorschotelt.

Het Marching with Feathers titelstuk is een vredelievende bedevaart kruistocht. Licht bewapend met mysterieuze drones en afbrokkelende percussie roept het een weidse horizonvervaging op. New Yorker Rob Burger betreedt de uitstrekkende vertekende folk panorama, en herintroduceert vlagen aan Oosterse muziekmystiek. Als de lichten tijdens het tedere Night Feet eindspektakel doven, verlaten de speelse toetsen het piano moederschip en wandelen onderzoekend door de kamer. Flarden ruwe schetsmatige noise introduceren het prachtige stadse uit een hemels wolkendek ontsnappende Hotel for Saints. New Age schudt New Wave hierbij de hand, en sluit een overeenstemmende compromis.

Met grote olifantspoten stapt Ground Cover de muzikale wereld van Bob Burger binnen. De stroef gestemde cello van Teddy Rankin-Parker roeit er als een uitnodigende ark doorheen, treurend om de ellende, het vaarwater pikzwart door de vervuilende stroperigheid. Waking Up Slowly, de cooling down, geaarde zinsbelevingen rijker, de vrijgekomen hiaten kunnen zich weer met de dagelijkse realiteit vullen. Corona is een boze droom, een nachtmerrie die we achter ons moeten laten.

Still heeft een ongemakkelijke schoonheid, onwennig landen de amper zelfstandige klanken op hun eenzame weg naar verstilling. Langzaam pelt A Robin Egg zich af en openbaart in treurnis opgesloten melancholica, die voorzichtig ontwakend de vrijheid tegenmoed zweeft. Elke onderliggende laag heeft weer een andere geluidstint. De kern blijft echter voor de buitenwereld gesloten, die invulling laat Rob Burger open, en is aan de luisteraar om zelf in te kleuren. Hierdoor valt Marching with Feathers niet bij iedereen in de smaak, zeker niet in een maatschappij waarin voorgekauwde voorspelbaarheid overheerst.