Elke release van Rival Sons was beter dan de vorige of om het wiskundig samen te vatten: Great Western Valkyrie >> Head Down >> Pressure & Time >> Before The Fire. Die stijgende lijn vertoont dit jaar een trendbreuk want het nieuwe album Hollow Bones is niet beter dan Great Western Valkyrie, hooguit gelijkwaardig. Dat wil niet zeggen dat Hollow Bones tegenvalt. Integendeel, met Hollow Bones levert Rival Sons wederom een vuige en puike rockschijf af en net als bij vorige albums kunnen we weer een blik superlatieven opentrekken om het talent van dit kwartet te prijzen en onze verbazing uit te spreken waarom deze band niet hoog op de bill van toonaangevende festivals staat. De reden waarom de groeicurve van de band afvlakt is niet moeilijk te raden. Een blik op het toerschema zegt eigenlijk genoeg. De band wordt geleefd; het toerschema is overvol en omdat de band ‘hot’ is zal de druk van het management en het label om snel met nieuw werk te komen best hoog zijn geweest. Door gebrek aan rust was er simpelweg niet of nauwelijks tijd voor bezinning en nieuwe experimenten. Op Hollow Bones staan negen sterke rocknummers, maar ontbreken te vaak de lange stukken waarop de band zo kan excelleren. Het merendeel van de liedjes klokt nog geen vier minuten en een aantal haalt zelfs niet eens een speelduur van drie minuten.

Het energieke eerste deel van het titelnummer zet meteen de toon voor een gepassioneerde, energieke plaat vol swingende ritmes waarop Led Zep destijds trots zou zijn geweest. Het fuzzy gitaargeluid van Scott Holiday spettert en fascineert het hele album lang en de vocalen van Jay Buchanan maken duidelijk dat hij tot de beste en meest soulvolle zangers in het genre behoort. Producer David Cobb zat weer achter de knoppen en zorgt wederom voor een vol en dynamisch geluid dat geen moment verveelt. De nummers schieten achter elkaar voorbij en pas bij het zesde nummer Fade Out horen we het meeslepende, melancholische karakter terug dat de vorige plaat zo goed maakte. Het blijkt de opmaak voor een ijzersterk slot want Black Coffee is ook een hoogtepunt. Dit nummer werd natuurlijk al vaker gecoverd, maar deze versie maar er zeker zijn. Het tweede deel van het titelnummer is met bijna 7 minuten het langst en het meest gevarieerd. Naast Holiday zijn het hier vooral bassist Dave Beste en drummer Michael Miley die met hun intense spel uitblinken. Slotstuk All That I Want is een ingetogen nummer met minimale instrumentatie waarvoor Jay Buchanan een prachtige, emotionele voordracht heeft vastgelegd. Iedereen die wijlen Jeff Buckley een warm hart toedraagt, zal dit toch ook weten te waarderen. Het zal ‘em wel in de initialen zitten…

Hollow Bones zal ook dit jaar hoge ogen gooien in tal van jaarlijstjes, maar een herhaling van de euforie zoals bij het vorige album zit er vermoedelijk niet in. Hopelijk trekken de heren wat meer tijd uit voor de opvolger. Die zal op zijn vroegst eind 2017 het licht zien want de band is het hele jaar onderweg als support op de afscheidstour van Black Sabbath. Zanger Ozzy Osbourne zei over Rival Sons: “The best band I’ve seen in a long time.” En gelijk heeft hij.