Rival Sons
Feral Roots
2019 is het jaar van de waarheid voor Rival Sons om vier redenen. Eén, Feral Roots is het eerste album voor een groot, invloedrijk label (Atlantic). Twee, in de voorbije jaren toerde Rival Sons als support van Black Sabbath over de hele planet, speelde diverse keren met Guns N’ Roses in stadions en op tal van festivals. Veel mensen hebben dus kennis gemaakt met de band. Drie, de band mocht gebruik maken van roemruchte studio’s zoals Muscle Shoals en werkte opnieuw samen met succesproducer Dave Cobb die een artiest als Chris Stapleton naar sterrendom katapulteerde. Vier, Greta van Fleet heeft classic rock weer op de kaart gezet. Kortom, alle seinen staan op groen.
Al bij de eerste tonen van het openingsnummer Do Your Worst is duidelijk dat de band niets aan haar sound heeft veranderd. Het sterk vervormde gitaargeluid van Scott Holiday overheerst het geluid, de drums van Mike Miley klinken vet en organisch en samen met bassist Dave Beste legt hij lekkere grooves neer waarover zanger Jay Buchanan kan stralen zoals we van hem gewend zijn. Do Your Worst was de eerste single. Het is een degelijk doch wat voorspelbaar rocknummer. Dat geldt ook voor Sugar On The Bone dat zich onderscheidt door een springerig drumritme en meezingbaar refrein. Op Back In The Woods schildert de band een zelfde tafereel al worden bij meerdere luisterbeurten bepaalde accenten in het muzikale palet duidelijk. Toch bekruipt me na drie nummers het gevoel dat de band compositorisch niet is gegroeid. Tijdens een interview in de Melkweg een paar jaar geleden liet Holiday zich ontvallen dat de band altijd zonder materiaal de studio ingaat en ter plekke met nummers op de proppen komt. Een risicovolle strategie want je weet immers nooit wanneer je inspiratie hebt.
Look Away begint akoestisch en vervolgt met een arrangement dat herinnert aan Led Zeppelin al ontbreekt de spanningsboog. Op het ingetogen titelnummer toont Rival Sons eindelijk wat meer diepgang en schittert Buchanan. Dik anderhalf jaren toeren met Black Sabbath heeft impact gehad getuige de riff waarop Too Bad is gebaseerd. Op het steengoede Stood By Me horen we invloeden van een andere Engelse legende: Rolling Stones tijdens de Tattoo You periode. Dit nummer heeft hitpotentie en was een veel betere keuze als single geweest. Tijdens dit nummer valt eindelijk alles op zijn plaats. Naarmate het album vordert, kunnen we er nog wat adjectieven tegenaan gooien. Zo valt Imperial Joy te kwalificeren als zweverig, All Directions als dromerig en End Of Forever als modernistisch. Het gospelachtige Shooting Stars sluit dit gevarieerde, maar ook wat wisselvallige album af.
Feral Roots is een zeer degelijk album, maar niet het meesterwerk waarop we hadden gehoopt. Sterker nog, eerdere albums als Great Western Valkyrie en Head Down waren beter. Indachtig de argumenten uit de eerste alinea is dit eigenlijk een gemiste kans. Natuurlijk is deze recensie ook niets meer of minder dan een mening en kan die gehoopte doorbraak er alsnog komen. We gaan het zien.